Hoxe estou ante un papel branco, que non sei que escribir. O bloqueo, a frustración e a inseguridade afloran a medida que se achega o prazo límite de entrega deste artigo. Non é a primeira vez que me pasa, pero esta vez non teño ningún tema de actualidade que mereza ser tratado.

Nesta sociedade individualista e rápida tes que saber de todo, tes que ser capaz de ter opinións sobre calquera tema e ofrecelas co convencemento suficiente para que a xente valore, estea ou non de acordo coas túas formulacións. Niso converteunos a “revolución dixital”, seres que apenas teñen parénteses para reflexionar, e o que é máis importante, sen espazos de dúbida. Obrigados a xestionar a ansiedade e ofrecer a nosa mellor versión no mundo ficticio das redes sociais.

Mentres tanto, gardamos en pequenos compartimentos todas as emocións que nos atravesan cada día, nun lugar escondido da nosa existencia, moitas veces sen espazo, tempo, espazo para dar a importancia que merecen. O ritmo de vida apértanos e non nos permite reformular o que nos pasa, dixerir vivencias e aprender delas.

Estamos a saír dunha pandemia, chega unha nova guerra e a crise que nin sequera podemos lembrar cando comezou faise máis profunda. A xeración que nacemos tras a caída do Muro de Berlín creceu ameazada pola idea do colapso. Privatización, precariedade, paro, desafiuzamentos son palabras importantes no noso dicionario diario.

Todo iso levounos a unha situación extrema, á deterioración da saúde mental. Segundo a Fundación Española de Axuda contra as Drogodependencias, dous millóns de mozos de 15 a 29 anos do Estado (30%) tiveron problemas mentais no último ano. A Estratexia de Saúde Mental do Sistema Nacional de Saúde di que máis da metade das persoas que necesitan tratamento non o reciben e que unha porcentaxe significativa non o recibe.

Estes datos están directamente relacionados co productivismo que afoga as nosas vidas: entre o 11 e o 27% dos problemas de saúde mental son imputables ás condicións laborais, segundo un informe de UXT. Ao mesmo tempo, oito de cada dez persoas con problemas de saúde mental non teñen traballo, segundo as cifras do Instituto Nacional de Estatística.

Hai uns días saudei a un dos meus maiores referentes, a unha das persoas que máis amei: o meu avó, l 'avi. Cumpriu 101 anos por diversos factores, pero estou seguro de que hai dúas cousas que tiveron moito que ver: falaba pouco e escoitaba moito, e nunca facía as cousas rapidamente. Sempre tiña tempo suficiente para abrir e pechar os procesos con tranquilidade.

Hai unha frase que os que traballan nos postos do bazar de Marrakech repiten aos turistas cando se compran tendas por tendas sen ter tempo para discutir os prezos: «A presa mata, amigo». Non perdamos nunca de vista, deamos tempo ao tempo.