Parar o tempo
Hoxe estou ante un papel branco, que non sei que escribir. O bloqueo, a frustración e a inseguridade afloran a medida que se achega o prazo límite de entrega deste artigo. Non é a primeira vez que me pasa, pero esta vez non teño ningún tema de actualidade que mereza ser tratado.
Nesta sociedade individualista e rápida tes que saber de todo, tes que ser capaz de ter opinións sobre calquera tema e ofrecelas co convencemento suficiente para que a xente valore, estea ou non de acordo coas túas formulacións. Niso converteunos a “revolución dixital”, seres que apenas teñen parénteses para reflexionar, e o que é máis importante, sen espazos de dúbida. Obrigados a xestionar a ansiedade e ofrecer a nosa mellor versión no mundo ficticio das redes sociais.
Mentres tanto, gardamos en pequenos compartimentos todas as emocións que nos atravesan cada día, nun lugar escondido da nosa existencia, moitas veces sen espazo, tempo, espazo para dar a importancia que merecen. O ritmo de vida apértanos e non nos permite reformular o que nos pasa, dixerir vivencias e aprender delas.
"O ritmo de vida apértanos e non nos permite reformular o que nos pasa, dixerir vivencias e aprender delas"
Estamos a saír dunha pandemia, chega unha nova guerra e a crise que nin sequera podemos lembrar cando comezou faise máis profunda. A xeración que nacemos tras a caída do Muro de Berlín creceu ameazada pola idea do colapso. Privatización, precariedade, paro, desafiuzamentos son palabras importantes no noso dicionario diario.
Todo iso levounos a unha situación extrema, á deterioración da saúde mental. Segundo a Fundación Española de Axuda contra as Drogodependencias, dous millóns de mozos de 15 a 29 anos do Estado (30%) tiveron problemas mentais no último ano. A Estratexia de Saúde Mental do Sistema Nacional de Saúde di que máis da metade das persoas que necesitan tratamento non o reciben e que unha porcentaxe significativa non o recibe.
Estes datos están directamente relacionados co productivismo que afoga as nosas vidas: entre o 11 e o 27% dos problemas de saúde mental son imputables ás condicións laborais, segundo un informe de UXT. Ao mesmo tempo, oito de cada dez persoas con problemas de saúde mental non teñen traballo, segundo as cifras do Instituto Nacional de Estatística.
Hai uns días saudei a un dos meus maiores referentes, a unha das persoas que máis amei: o meu avó, l 'avi. Cumpriu 101 anos por diversos factores, pero estou seguro de que hai dúas cousas que tiveron moito que ver: falaba pouco e escoitaba moito, e nunca facía as cousas rapidamente. Sempre tiña tempo suficiente para abrir e pechar os procesos con tranquilidade.
Hai unha frase que os que traballan nos postos do bazar de Marrakech repiten aos turistas cando se compran tendas por tendas sen ter tempo para discutir os prezos: «A presa mata, amigo». Non perdamos nunca de vista, deamos tempo ao tempo.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]