Atrasóullenos á maioría dos espectadores que visitamos a obra. Case non tivemos tempo para saudarnos fose. Escoitei comentarios como os que xa se converteron en habituais: “Ti tes entradas, ou eu?” e “fíxenche un bizum”, como tensión previa á actuación nas portas da Escola de Teatro de Navarra. Os traballadores do teatro fixéronnos en eúscaro. Non sei cando deixarei de sentirme culpable outra vez por sentirme sorprendido. Entramos e somos poucas persoas. Hai demasiadas cousas en Pamplona para ser día laborable. As culturas están divididas en: Laba, o bar do pobo, os premios MIN… en detrimento do teatro.

Os traseiros da tea quedaron ao descuberto: estruturas xeométricas de madeira e os nosos dous personaxes, Alderray e o escravo. O segundo non ten nome, e esa é precisamente unha das claves da obra. Pero onde están? En casa, nun edificio abandonado, no parque, na rúa? A escravo ameaza ao seu xefe con demostrarlle que é insuficiente e fuxir. Entón comezan a contar historias: Unha desafortunada moza, no top zazpia; Un traballador exitoso e actuar; O lector inmóbil, conxelado; ou o amigo terrorista Lapur. O relato de cada personaxe supón unha lección no diálogo entre os dous actores. O carácter social e a actualidade son claros, pero aínda non entendo a estética vintage-postapocalíptica.

Oponse á literatura por historias e personaxes reais. Alderray rexeita a autoficción. “A propia historia non é normal”, responde o escravo, suxestivo, xogando con espellos.

No conto do ladrón de pecados estendeuse a sospeita como cheiro a incenso e confirmouse coa curia Ama: “chamarémoslle” a metahistoria. Non quero impresionar a ninguén contándolle demasiado. Pero adiántolles que Patxo Telleria está afeito a que nesta obra de ton triste, o humor non fai máis que uns pequenos coros. Escoitei sentimentos agridoces no exterior, “ríame”. Pero tamén deu xogo para elixir cal foi a súa historia favorita.