A difusión da sombra de Le Pen
Cando era o ttipi, Le Pen tiña dous votos no meu pobo natal. Todas as eleccións eran dous votos, e evidentemente, sendo un pobo duns cen habitantes, uns 75 electores, sabiamos de que casa eran. Despois das eleccións, en 2002 tiña dúas, cando por primeira vez o fuciño dereito situouse na segunda volta da presidencia francesa. Este ano reuniu 26 votos e este número non o entendo, reflexionando. Non fai falta precisar que a terra fértil da punta da dereita, a inmigración, a inseguridade, a delincuencia, descoñece os pobos ttipis de Baxebarre. A inquietude social e económica de Le Pen ao seu favor tampouco fixo un gran salto nesta arte de montaña. A diferenza de antes, si é xente nova que vén de Francia e quizá con eles tróuxose o voto lepenista. Digo isto porque un contoulle ao barrio sen importarlle que vota en Le Pen, engadindo sen ningún tipo de prudencia unha anécdota: que a veciñanza do próximo pobo fixo traer uns skinheads nazis da Alemaña que teñen barrio para expulsar violentamente a uns xitanos instalados no campo de fútbol. Pero neses 26 casos a maioría son de orixe popular. Non creo que todos opten polo voto racista –e si me trompo, somos mal–. Digo que segue un cálculo electoralista porque nesta ocasión Le Pen non se centrou nada na mensaxe xenófoba.
Le Pen ten 55.879 votos de Iparralde na segunda volta, 37.301 máis que en 2002. Fronte a iso, a resposta antifascista ha perdido forza, queda patente comparando as manifestacións levadas a cabo en Baiona entre as dúas voltas de 2002 e 2022. Hai unha necesidade extrema de reactivar a resposta antifascista –supoñamos, que o que vinga ao meu pobo debería ter medo ou vergoña a contar a súa anécdota–. Actívao sempre que sexa necesario. Pero, estou convencido de que o antifascismo debe incluír o exercicio de conversar coa persoa, o tempo de facer pedagoxía antifascista. Tamén é necesaria a emerxencia do que Le Pen cala e do que os medios de comunicación gárdannos no mainst: esa xente ten que saber que votando a favor do “cambio” da punta da dereita, a mensaxe principal de Le Pen, elixe un cambio racista e vota ou non a un fascista. O exercicio non é sinxelo, pero con moita paciencia temos que facelo durante o próximos cinco anos.
Os días 12 e 19 de xuño pasaron as eleccións ao Parlamento francés. Até agora, o Goberno de Emmanuel Macron tamén era maioritario, e as reformas que pretendía levalas adiante nos últimos cinco anos. Co obxectivo de bloquear a súa política neoliberal, a esquerda quere... [+]
O presidente gañou a segunda volta á presidencia francesa, cun 58,6% dos votos, a pesar de perder case dous millóns de votos respecto da segunda volta de 2017. Marine Le Pen, da extrema dereita, que se vai reforzando por eleccións –a que hai cinco anos fixo o 33,9% este... [+]
