Podería escribir esta crónica de antemán, aínda que a experiencia sensorial da discoteca é difícil de describir en poucos caracteres. O discurso hexemónico tamén prevaleceu nas manifestacións fóra das gretas da cultura oficial. O relato do que sucede no subsolo déusenos a man e volvémolo uniforme. Si escribise esta crónica con anterioridade, lanzaría varios tópicos sobre o poder rompedor da música techno á velocidade, a pulso, coma se puxese a lume de biqueira o BPM do teclado. Falaría dos buracos de coello, da destrución do ego e da transformación das salas de música en espazos autónomos temporais. Con todo, decidín achegarse ao festival organizado pola iniciativa Donations Project atraendo listaxes de DJs en busca dos beneficios do baile de toda a noite.

O colectivo Donations Project organizou actividades musicais de diversa índole e o diñeiro obtido en todas elas destinouse a iniciativas benéficas. Por exemplo, o diñeiro obtido na noite techno organizada na sala Fever foi doado a un banco de alimentos. Á experiencia persoal liberadora que podemos vivir grazas á téchno engadíronlle un carácter político propio e que perdeu hai tempo. Moi agradecido, porque a capacidade transformadora da discoteca non só no hedonismo.

A noite empezou sen a típica “warm up”, o quecemento. A primeira cucharada sopeira veu da man do dúo Panduro DJ e o seu techno cru foi difícil de tragar sen picoteo inicial. Quizais por iso non conseguín sintonizar toda a noite coa música. Quizais pola frialdade da xente e a falta de ganas de bailar, aínda que se puxeron encima da mesa argumentos para gozar. A un mesmo home estático non lle axudou estar rodeado de moitos. A xente preocupouse máis por estar que por gozar da experiencia. Con todo, destacaría dous das sesións nocturnas: O EBM industrial de SMFORMA e o bilbaíno Judy, que se puxo en escena con ganas de axitar á xente, aínda que foi máis moderado do habitual.

Si escribise previamente este texto, ofreceríalles unha idealización musical para a danza. Como estiven na discoteca debo recoñecer que foi unha experiencia insaciable. Outro exemplo da lamentable situación que vive a cultura do club na nosa cidade, en Bilbao, é a ausencia de salas convincentes, a accidentada programación e o consumo rápido.

A cultura da danza necesita da reflexión e o traballo para, polo menos no noso caso, volver ser unha ferramenta liberadora e transformadora. Isto hai que facelo día a día, organizando interesantes propostas, achegándonos á discoteca, quitando o ego e comezando a bailar.