En Pamplona, o 9 de abril, un par de persoas reuníronse para reivindicar “Insumisión, gerrei!” e “Putin ez, NATO ez”. Lembraron a Unai Salanueva, un insubmiso que se suicidou antes de entrar no cárcere en 1997: “Quen nos opuñamos a entrar na OTAN e ao servizo militar obrigatorio temos que saír de novo contra a guerra”. É dicir, que en 1991 e 2003 os antimilitaristas viñan cos espíritos que saíran contra a guerra para enfrontarse á guerra de Ucraína, en concreto coas reivindicacións de non incrementar os orzamentos militares, non enviar armas a Ucraína, axudar aos cidadáns golpeados pola guerra, axudar aos desertores que renunciaron a participar no crime e aos que, como en Ucraína, sofren desobediencia e sen represión dos guerreiros en Rusia.
Neste par de meses nos que a guerra de Ucraína ha monopolizado todos os informativos, poucas voces defenderon a obxección e insumisión á guerra. Outro foi o papa católico Francisco: “Sinto vergoña cos estados que incrementan o gasto militar ao 2%, son tolos! A resposta real non hai máis armas, máis castigos e máis alianzas político-militares”.
“Europa aplaude o
envío de
armas a Ucraína, pero
as armas non
nos salvarán”
Carmen Magallón
Con todo, a nivel mundial as feministas mobilizáronse contra a guerra dos máis destacados, desde distintas plataformas. En Euskal Herria, o grupo Mulleres contra a Guerra falou en ARGIA sobre o patriarcado e o capital, co documento Alianza criminal. A nivel mundial, a Asociación Internacional de Mulleres pola Paz e a Liberdade (WILFP nas súas siglas en inglés) é o exemplo máis prestixioso. As Armas asinadas por Carmen Magallón, líder da WILFP, non nos salvarán o artigo que tivo unha gran repercusión: “Visto como se aplaude a decisión europea de enviar armas a Ucraína, escoito a miña voz disidente: as armas non nos salvarán. No seu lugar, introducirannos nun remolino para matarnos”.
Magallon citou as obras do pintor alemán Käthe Kollwitz contra a guerra. Kollwitz, ao parecer, impulsou a dous dos seus fillos I. Loitar e perderse na Guerra Mundial. “Desde esa asfixia xurdiu á muller o cadro As sementes non se deben moer no muíño, onde di aos homes que deserten. Os mozos son sementes. A súa misión non é matar, senón vivir”.
A resistencia feminista á guerra é outro documento referencial a nivel mundial que se estendeu coa firma de personalidades feministas como Nancy Fraser, Verónica Gago, Teresa Rodríguez, Yayo Ferreiro, Keeanga Yamahtta Taylor… “Damos continuidade –din– á corrente feminista que participou historicamente contra as guerras reaccionarias, como en 1914 [I. Fronte á Guerra Mundial] Rosa Luxemburgo, acampada en Greenham Common en 1980 contra armas nucleares ou Movemento de Mulleres de Negro contra a guerra”.
Condenan claramente a invasión de Ucraína polo réxime de Vladimir Putin, culpan tamén á OTAN desta guerra, e ao mesmo tempo “rexeitamos as decisións que se tomaron estes días a favor da profundización na espiral da guerra, metemos máis armas no conflito e aumentamos os orzamentos das guerras”. En Rusia súmanse ao traballo que levan algúns grupos feministas e reivindican tamén a cancelación de débedas a Ucraína.
En concreto, a economista feminista Catherine Samary e a IV que se nega a asinar este manifesto feminista. O membro internacional recolle no meu escrito as razóns polas que non asinei o manifesto feminista contra a guerra de Ucraína algunhas das claves dos bloqueos e controversias que vive hoxe en Occidente. “Como lles dixen aos que me ofreceron para asinar o manifesto –di Samary–, eu respecto igual ás mulleres ucraínas que foxen do país para protexer aos seus fillos e ás que se quedaron na defensa desarmada ou armada do país. Isto implica recoñecer que a resistencia armada alí é unha guerra xusta, unha guerra defensiva, que é a que fai un pobo que Putin cuestionou claramente a súa condición de pobo. (…) Rexeitar a resistencia armada ucraína e facer un chamamento á paz e á negociación é na práctica pedir aos ucraínos que se inclinen aos desexos de Putin”.
“Pedir a Putin que se
incline por
rexeitar a resistencia armada en Ucraína e facer un
chamamento á
negociación” Catherine Samary
Máis aló da división do feminismo, todo o mundo da esquerda está axitado polo debate sobre como actuar ante a guerra de Ucraína, quizais máis concretamente ante o ataque de Rusia. Por citar outro de mil escritos, desde o movemento Europe Solidaire, Mark Johnson e Pierre Rousset trataron de resumir as reaccións que consideran á esquerda europea e occidental: “Como nos conflitos anteriores, a socialdemocracia e os Verdes convertéronse nos principais acólitos da OTAN. Desde a invasión ucraína, algúns progresistas volvéronse aínda máis favorables á Unión Europea e á OTAN. Doutra banda, parte da esquerda anticapitalista é incapaz de situarse nun conflito que provocou un imperialismo non occidental.
Os membros da banda non se atreven a ir máis aló dunha crítica morna da invasión rusa, están remisos a mostrar a solidariedade tamén a Ucraína e din, contra toda evidencia, que a OTAN é o único ou principal culpable, que Ucraína é o monicreque de Occidente ou un estado proto-faccista e que a verdadeira vítima é Rusia. A súa posición é campista: Protexen automaticamente a quen van en contra da clase dominante occidental. (…) O punto de partida da solidariedade debe ser a defensa dos pobos vítimas dunha guerra. A corrente campista non é capaz de solidarizarse co pobo ucraíno polas súas ideas desviadas sobre a xeopolítica”.
Na mesma liña, escribiu Santiago Alba Rico, ben coñecido no hispanófono esquerdo: “O paradoxo é que a invasión se converteu en guerra grazas á resistencia ucraína. A independencia é unha guerra. É prioritario evitar a entrada da OTAN na guerra; é prioritario defender e asegurar a independencia de Ucraína. O límite da nosa cintura debe ser evitar o conflito internacional e a guerra nuclear; reafirmar o límite de nosa pacifismo, a xustiza e o dereito internacional”.
Á vista da calor do debate, pode pensarse que entre as esquerdas occidentais Ucraína provocará as mesmas roturas e manchas que provocaron as invasións húngaras en 1956 e as de Checoslovaquia en 1973. Pero, mentres tanto, en Ucraína ven poucas mobilizacións para instar dalgunha maneira e de forma inmediata a implantación dun cesamento do fogo e a paz. Estes non se reforzarán moito si os aliados dos seus anos de esquerdas tamén lles reprochan que pedir a paz é propor que se renda ante Putin.
Durante os días de redacción destas liñas, desde distintas correntes da esquerda mundial está a facerse un esforzo polo cesamento do fogo e a solución negociada, Ucraína: A paz agora! Baixo a dirección de Noam Chomsky, Jeremy Corby, Rafael Correa, Yanis Varoufakis, Pablo Iglesias e outras personalidades. Conseguirán saltar do papel á mobilización nas rúas?
Mentres tanto, a maioría da poboación ve a destrución de Ucraína na televisión e nas redes sociais, consumíndoa como un porno militar. Esquecendo que os vistos antes en Iraq, Siria, Libia ou Iemen están a ocorrer agora mesmo.
Sortu zela 75. urteurrenean egindako gailurrean, Aliantza Atlantikoak Txinaren kontrako mezua gogortu du eta herrialde asiarrari egotzi dio Errusia laguntzea Ukrainako gerran. Kievi laguntza gehiago emateko konpromisoa adierazi dute NATOko 32 kideek eta Europako herrialdeek... [+]
Europar Batasunaren txandakako presidentetza beretu eta astebeteren buruan Viktor Orban hungariar lehen ministroak egin duen ezusteko blitz-ak azalpen serioa eskatzen du. Gaiaren neurrikoa.
Os drones convertéronse en auténticas estrelas da guerra de Ucraína, pero non tanto no campo tradicional de batalla, senón nun campo que tamén lle corresponde á guerra, pero que é moi distinto: a propaganda bélica. Moscova e Kiev utilizan os vídeos gravados por avións... [+]
O 9 de febreiro, o prestixioso xornalista estadounidense Tucker Carlson falou durante dúas horas co presidente ruso Vladimir Putin. Este home é republicano, extremista dereita, segundo din, presentador da cadea Fox News, e en liña co famoso Donald Trump... [+]