A primeira asociación de aclimatación fundouse en París en 1854 e pronto xurdiron organizacións similares noutras cidades e países. O obxectivo das asociacións de aclimatación era “enriquecer a biodiversidade dunha rexión determinada con animais e plantas doutros lugares do mundo”. Os amantes da aclimatación actuaban con boa intención, pero hoxe sabemos que a mestura de especies produce unha deterioración ecolóxica.

Eugene Schieffelin (1827-1906) tiña dúas afeccións: os paxaros e Shakespeare. E todo o tempo e os recursos necesarios para dar esas dúas paixóns; pertencía a unha rica familia pioneira na industria farmacéutica. E ocorréuselle que podía unir as dúas afeccións, aproveitando o cargo que tiña na Sociedade de Aclimatación: Nas obras de Shakespeare introduciría nos Estados Unidos todas as especies de paxaros que se mencionan.

En beneficio das especies autóctonas, os primeiros esforzos dos asociados e do presidente fracasaron: a aleta, a corda e o zorzal non proliferaron na nova contorna. O mesmo estaba a ocorrer cos arabozos liberados a finais do inverno de 1890, que uns meses despois deixaron outros 40 exemplares no parque. En balde, a medida que se achegaba o próximo inverno, os estorniños comezaron a caer un a un.

Pero uns poucos exemplares, ironicamente, atoparon o seu apoio no Museo da Historia Natural de Central Park. Superaron aquel inverno e os seguintes, e para 1900 podíanse ver voando en toda a cidade os paxaros que foran levados de Europa. Na década de 1920 ocupou todo o oriente dos Estados Unidos. E cara a 1950 chegaron a California, o outro extremo do país. En 1960 os árabes causaron un accidente de aire, o avión atopouse cun saldo, perdeu o control e estrelouse, provocando a morte de toda a tripulación.

Pero ademais desta fatídica anécdota, a peste dos arabazos tamén causou e provocará consecuencias máis graves. Actualmente en Norteamérica viven uns 200 millóns de estorniños. Destrúen terras de cultivo e producen perdas de millóns de dólares na agricultura. Ademais, esténdense enfermidades e moitas especies autóctonas que non poden competir con elas están en vías de extinción.