22. Korrika deunos aos euskaltzales a forza que faltaba ultimamente, en toda Euskal Herria. Permitiunos encher as rúas. Ao final respiramos o alento que dá a comunidade. Alegría.

Karmele Jaio subliñou na súa mensaxe que a Korrika ten a capacidade de converter a linguaxe en algo físico. Os que levamos once días na Korrika vimos o eúscaro en miles de corpos. Desde a furgoneta vimos mil caras, en castelán ou en eúscaro, empuxando ao eúscaro.

No interior da furgoneta vimos o enorme traballo realizado por once persoas durante catorce horas consecutivas e outro once durante o seguintes catorce horas. Un grupo de 22 persoas, 22 corpos e ganas, sempre en acción, sempre colaborando. Estes 22 euskaltzales foron 22. Motor da Korrika. Grazas a estas 22 persoas e a quen estiveron coidando das súas costas, a testemuña chegou desde Amurrio a Donostia a máis de 2.000 quilómetros. Estes amigos foron os responsables directos de transmitir tanta felicidade de pobo a pobo.

Outras once persoas do equipo de comunicación seguimos o día a día e contamos nos medios de comunicación en eúscaro o que vimos día a día dentro e fóra. Contamos que a Korrika moveu ao redor dun millón de persoas, contamos a acollida desta iniciativa popular, contamos como se emocionou a xente. E sabemos que, como nos emocionabamos, moitos amigos que seguiron a ruta día a día coma se fose unha serie de televisión emocionáronse. Que quedou moito que unha vez finalizada a Korrika non sabía que pór na tele. Din que foi a Korrika máis seguida de todos os tempos.

Con todo, os que fomos na furgoneta non contamos todo. Non falamos de cantas linguas escoitamos nos pobos máis euskaldunes; non mostramos que pouco escoitamos nos pobos máis castellanohablantes; non contamos a incomodidade que causou Korrika a algúns, o seu odio ao eúscaro; non o puxemos todo encima da mesa, porque é difícil explicar algunhas cousas con palabras.

Pero a Korrika é máis que iso. Probablemente a mellor cara dun pobo. Unha oportunidade única para quen traballan polos barrios, pobos, euskaldunización de Euskal Herria, nun ambiente festivo, para influír nos arredores. Antes e despois de chegar aos pobos da carreira, a Korrika mantense, tanto a través da Korrika Txiki como das Korrika culturais, a xente organiza moitas actividades de voluntariado e militancia. Grans de area para o empoderamiento dos vascos.

A lema deste ano era con palabras. Chamada a saltar das palabras aos feitos. Na web de ARGIA tivemos a oportunidade de coñecer as vivencias dalgunhas persoas que así o fixeron. Porque o eúscaro non é difícil, senón vontade, como lembrou Jaio. A AEK mobilizou aos cidadáns e volveu a mover os interiores. “Que sirva para cargar baterías”, destaca un euskaltzale que viu correr en Maule unha chea de xente nova. “Pero que se descarguen esas baterías nos próximos dous anos, porque temos que utilizalas”, engade.

Non sabemos si o País Vasco vai lembrar o 22. A Korrika como resurrección tras unha pandemia, como impulso xigante e forte. Pero así foi. 22. Que persoas, rostros, sentimentos e cancións da Korrika permanezan durante moito tempo como o final dunha época na que a iniciativa popular foi modesta. E non esquezas que sempre hai alguén disposto a Hitz Ekintza...