Tenso de muller, camiño ao cole pola zona da gaivota, a merenda e a bolsa deportiva. Esa sería a imaxe que volvería á mente de case todos si falamos de coidado e conciliación.

A cuestión é máis ampla. Ademais de coidar aos nenos, é prestar atención aos anciáns ou a quen teñen algunha necesidade especial. E aínda que está recollido nalgúns convenios laborais, os pobos, as infraestruturas e os organismos oficiais non o teñen en conta.

Por exemplo, ir ao médico. Hai persoas que deben ir acompañadas e deben ir en tolo. Pero non hai lugar onde aparcar o coche, ou si hai algún lugar especial está cheo. Por tanto, necesita dous axudantes: o que entra con el na consulta e o que vai aparcar o coche.

Dous coidadores. Ás veces avisando a véspera, coma se estivesen libres todo o día. Quizais hai que ir até o outro extremo da provincia, aínda que nun centro máis próximo a casa hai que facer esa proba. Ademais do tempo, o custo da autoestrada e o combustible. O coche, inevitablemente.

Ninguén se pon na pel do coidador e así a conciliación é unha enfermidade.