Futbolín
Cando cría que o futbolín estaba moi demodé, descubrín que pode ser un símbolo da retórica individualista que utiliza o coaching moderno: “Ti. Ti es o único responsable das túas vitorias e derrotas. Ninguén che impide nunca nada. Por ti e para ti” (2022, Instagram). Como os monicreques de futbolín, compartimos o campo, pero nun espazo intanxible no que cada xogador é inevitablemente seu.
Ás veces penso que nos empeñamos demasiado en non molestar. Un exemplo. Si dixéselle entre os seus amigos que si algunha vez estivese embarazada podería dar a luz na súa casa, alguén, en silencio, cuestionaría si a ocorrencia é sa. Pero seguramente diría que é a miña conta e, en voz alta, diríame que fixese o que sinto: “Que se preocupe polo seu propio movemento, que é suficiente co propio” (de paso, ademais, o amigo mantería a súa convicción sen ningún conflito interno). Todos en paz.
"Non está de moda cuestionar a propia sentenza. E non é de estrañar, porque o que nos fai únicos (e intanxibles) é o que adoramos e adoramos o día"
A tentación de manter a paz sen conflitos internos parece natural, e paréceme razoable que se mostrase desconfiada e incómoda ao detectar que se pode restablecer o propio razoamento. Seguindo o exemplo, é certo que o parto é unha suposición hexemónica de risco para a atención hospitalaria. A elección do parto no fogar esixe necesariamente a redefinición de centos de conceptos moi básicos. Cuestiona o discurso construído ao longo dos anos. Apocalipse de conviccións. Pero a clave é decidir que facer con esa incomodidade que sentimos.
Na escola ensináronnos que a relación entre iguais baséase na contemplación de calquera persoa que nos enfronte como racional, responsable e consciente: tanto eu como vostede somos suficientes para argumentar as nosas declaracións, e estamos dispostos a cambiar de opinión se a evolución da conversación obríganos a iso. Entendemos que o debate xorde precisamente polo respecto absoluto ao outro. Por iso, quizais nos últimos tempos oféndeseme bastante o respecto aparente dalgúns interlocutores.
Non está de moda cuestionar a propia sentenza. E non é de estrañar, porque o que nos fai únicos (e intanxibles) é o que adoramos e adoramos o día. Despois de tanto traballo, por suposto, é coherente protexer a nosa esencia ante calquera ataque. Así pasamos xuntos para que non rompa un co outro. Nesta marcha viviremos á vez, aínda que non vivamos xuntos. Cada un envolto nel, no mármore. Da mesma maneira que no futbolín acciónase ilegalmente o mango e os xogadores envórcanse no seu eixo. A colleita do narcisismo é próspera.
Menos mal que sementan outras terras. Un amigo di: “O individuo é fráxil, finito e incompleto, en mans de linguas, normas, tecnoloxías e procesos que lle preceden ou son transcendentais, un pobre pobre vulnerable, dependente, relacional, permeable e expropiado, reunido con outros seres vivos e non vivos, ademais do terreo(o)”*. É dicir, somos un simple racho.
Ás veces dubido si non estamos a confundir o respecto coa preguiza intelectual. Quizá o que din é correcto, e as cidades actuais non son un escenario de tolerancia, senón de indiferenza. Isto si que é unha apocalipse. De todos os xeitos, non o penses moito, porque son só as miñas modas. Portzierto, a evidencia científica demostra que ter ao neno xunto ao lume é seguro.
*Mikel Urdangarin Irastorza, Simone de Beauvoir. Individuo e soberanía, Jakin, 2021.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]