A situación é tan inusual como insultante. No Parlamento balear está a debaterse unha lei educativa que será a primeira na historia desta Comunidade e que debe ser aprobada para o 22 de febreiro deste mes. No apartado correspondente ao idioma, é a primeira sorpresa: Jaume Matas baséase naquel polémico decreto de mínimos aprobado polo presidente do goberno do PP naquel tempo. En consecuencia, nas horas lectivas o catalán e o castelán disporán dun 50% de horas, distribuídas á metade. Deixa aberta unha rendija para que si algún claustro loitador quixese aumentar as horas do catalán poida facelo. Desta maneira, o Goberno Progresista das Illas, no que forman parte os nacionalistas Més per Mallorca, dará carácter legal á medida que o PP inventou contra o sistema de inmersión do catalán.

E que pasa na Comunidade Valenciana? Durante este curso as medidas lingüísticas recolleitas na Lei 4/2018, coñecida como “lei de diversidade lingüística”, entraron en vigor en secundaria, o que provocou o retroceso do ensino do catalán na escola e nos institutos. En concreto, o Programa Educativo Plurilingüe obrigou ás escolas que traballaban en catalán a pasar a traballar tamén en castelán, porque así o forzaron, como querían o PP e o Defensor do Pobo, e nas escolas que falaban de catalán, o 40% é agora en castelán. E, do mesmo xeito que nas Baleares, un goberno progresista ha feito o que o PP non conseguiu facer, no que participa o partido Compromis, e o Departamento de Educación que ten ao seu cargo.

E todo isto non é suficiente, e tamén no Principado o goberno progresista e independentista formado por ERC e Junts anunciou que está a redactar un novo plan educativo. Un novo plan, que se presenta como unha reacción fronte á imposición do 25% que impuxo España, pero que na práctica vai supor a morte do sistema de inmersión prescrito polo poder xudicial.

A situación é, por tanto, catastrófica. Non só desde o punto de vista lingüístico, senón tamén desde o político. Vannos a dicir cal é o panorama que temos, si o tres gobernos autonómicos que se consideran progresistas e nacionalistas, o tres, permiten políticas contrarias á inmersión deseñada polo PP. Para que serve, por tanto, votar?

Tanto consenso necesita unhas explicacións. E neste caso temos que falar de medo, a presión que exercen as institucións españolas é enorme e sen ningún tipo de vergoña realizan campañas de animación para conseguir a adhesión dos cidadáns. Pero, ademais desta razón, creo que tamén habería que dicir que un sector de mestres dimitiu. E tamén deberiamos facer especial fincapé en que toda unha xeración de mozos nacionalistas acaba de saborear o poder, sente cómoda nas butacas do poder e esquece o que defendían hai uns anos. E tamén deberiamos falar da súa incapacidade política e dos terribles erros dos principiantes. Tamén hai que dicir que moitos nacionalistas e independentistas fracasaron nos últimos anos menosprezando o lugar central do catalán na formación da nosa nación. É urxente, por tanto, eliminar, denunciar, loitar contra esas “teorizaciones” interesadas e facerlles rectificar. Probablemente este é un traballo prioritario.