“Non lle vou a negar que me dá un pouco de pena ter as cadeas descatalogadas, xa sei que é vitalista. Acepto a tristeza cun punto, pero sen traumas importantes” (Xabier Euzkitze).

Ás veces ocorre que se ve a alguén que está a dar voltas na cabeza por escrito de súpeto. Iso mesmo pasoume cando lin esas palabras de Xabier Euzkitze. Subscribiría literalmente o que acabamos de dicir. Hai tempo que utilizaba o mesmo tema pero non tiven a valentía de pór nas palabras esas sensacións até agora. Seguramente no noso querido pobo temos moita vergoña á hora de falar de moitas cousas. Non queremos mostrar a nosa parte triste, parece que estamos obrigados a dicir que somos felices. Como cando se atopa na rúa cun amigo que non vira hai moito tempo. Responder sempre “ben” á pregunta de que maneira, aínda que desde dentro haxa un cristo, recentemente repartido e con graves contas de traballo (diñeiro). Pero a resposta sempre é “ben”, aínda que sexa unha mentira. Por que non atrevémonos a dicir a verdade? Por vergoña, por non empezar a despegar os nosos interiores, quizá porque ao outro lle importa un pouco…

Está a pasarnos aos que temos máis dunha idade, estamos a quedarnos fóra do mercado. Esta sociedade fai unha homenaxe aos mozos. No noso ámbito hai discriminación positiva a favor dos mozos, das mulleres, das mulleres novas… E non estou en contra. Pero os que pasamos toda a vida neste oficio, non nos merecemos o final da nosa vida laboral? Ademais, temos a experiencia acumulada, diría que hoxe coñecemos mellor o oficio que cando era novo. Na época nova si que hai valentía pero poucos coñecementos. Ademais, á nosa xeración tocoulle empezar por cero, e agora, cando entramos na parte final do noso percorrido, estou a sospeitar que non nos achegamos a cero. E mentres tanto, o caixón da casa segue enchéndose cos plans que quedan no camiño. É un sinal que chegaches a unha idade cando os que están nese caixón son máis que os que fixeches.

Eu non optei pola xubilación, pero para darse conta estamos máis cerca do limiar da idade de xubilación, aínda que as ganas de seguir traballando non desapareceron. E a isto hai que engadir que, polas características do noso oficio, non cotizamos moito, temos que conformarnos cunha pensión cega. Como di Euzkitz: un punto de tristeza sen traumas.