Estamos en Sanfran, é unha escena de barrio na que predomina o ruído de rúa. O actor principal fala moi rápido, agora desde o micrófono, agora sen micrófono. Rosa Teresa fálanos, ás veces desde a súa infancia, outras desde a súa madurez. Toca o violín, queríao desde pequeno e o seu tío daralle clases. Así comezou a representación teatral, coa axuda do piano, coa música do violín. A primeira escena, a segunda, a terceira… Foron anunciadas cos seus títulos. Para a cuarta deixei de apuntarme. Custoume entrar. Hai demasiada información sobre o tablado: ruído, notas, datas, cartas, voces… Superoume. Presta atención a Iñi. Logo decateime de que non fun o único, os amigos tamén estiveron moi custosos ao principio.

Un día Jazmin empeza a cantar. Tara bai, tara ez. O papel de Kepa Errasti é o aire fresco, unha demostración do que sabe facer ben. No canto leva o travesti de Sanfran, un traxe entre o hortero e o elegante: Todos me din o negro, a llorona… O atxabaltakua está a falar de Azkoitia, e despois da sesión estivemos pensando con que acento faría na súa versión orixinal. Pídelle a garda civil que cante á habana? Taras de tradutores.

A medida que o espectáculo avanza, vanse liberando dun nun os extremos da peza: a relación nai-filla, un incendio de noite en San Juan, o tío Cristóbal, un acontecemento e o violinista coas aparicións de Schubert, Bachnet e Tchaikovsky. Como crerán a verdade dun neno con moita imaxinación? Todas as mulleres sófreno. O pai non aparece en ningún sitio, pero está moi presente. Ordenáronse as escenas de hamapí que vimos debaixo das rosas metálicas. Unha muller ás veces ten que facer o que ten que facer. Klak, resólvese o misterio.

Pero que demos é Tarara? Tarara é unha canción popular, un tipo de canción. Tres sílabas recheas de bemol e sostemento a ta-ra. Tarara é Jazmin, ou Manuel. Prostituta de Sanfran, travesti, págao. Tarara é unha amiga de Rosa. Unha nai. A voraz Tarara é unha historia de acoso. Unha historia de complicidade e complicidade.