É un pracer poder gozar de dúas obras do século XX que profundan na alma das mulleres no Palacio Euskalduna. Poucas veces poderemos escoitar estas óperas curtas, vivas e, argumentalmente, duras, porque realmente poucas veces prográmanse. E a verdade é que non podemos entender por que non se escenifican máis a miúdo, tanto desde o punto de vista musical como literario, porque son obras notables e moi interesantes.

En definitiva, no Palacio Euskalduna vimos decepcións, dependencia emocional, infidelidade, arrepentimento, traizón... todos eses sentimentos que nos invaden case todos nun momento ou outro. E eses sentimentos non os analizou calquera, senón autores como Jean Cocteau e Óscar Wilde.

NA voix humaine, Cocteau fálanos do proceso de degradación dunha muller devastada, atormentada polo amor subordinado que sente, atada a un home, perdida de liberdade e dignidade. Aínda que se trata dunha obra estreada fai máis de sesenta anos, a profundidade do texto é tan grande que nos penetra na interior da alma. Ademais, a doce música de Francis Poulenc, tinguida de certa frialdade, fai un todo impactante. A interpretación da soprano Nicola Beller Carbone, expresiva, áxil, moi crible, redondeou a sesión. Dez puntos, de verdade.

Noutro plano, no plano de traizóns, infidelidades e arrepentimentos, volvemos ver a Beller Carbone representando o papel de Bianca na ópera Eine florentinische Tragödie (con texto de Wilde) de Alexander von Zemlinsky. Trátase dunha obra moi curta, de apenas unha hora de duración, na que os tres intérpretes, soprano, barítono e tenor compiten e colaboran para crear unha tensión interpretativa e musical auténtica. Unha vez máis, a interpretación de Nicola Beller Carbone creo que é estupenda. A súa forza non só nos concibe como musical, senón como un actor que pasa por todas as emocións que propón este texto. E tanto o tenor Giorgio Berrugi no papel de Guido, o amante de Bianca, como o barítono Carsten Wittmoser no papel do marido de Simone, o protagonista, ademais de mostrar as súas redondas vocais, fixeron un alarde expresivo no que o rigor, a ironía e a rabia dos seus personaxes apareceron de forma sutilante.

A Orquestra Sinfónica de Bilbao, baixo a dirección de Pedro Halffter, actuou correctamente, resaltando a acción pero sen protagonismo. Notábao, pero non o invadía. Moi ben.