“Coidado, estamos nun horario protexido!”, “Non sei se isto pódese dicir…”, “Perdoa, foi sen querer…”. Véxoas de volta á mesa, espiando as palabras da anterior, se non se vai a escapar a algunha barbarie como “parvo”, “cu”, “mamila”, “torcaz” ou “tampón”. Imaxínoos ao estilo de Monty Python, sen “Jehova!”, sorprendendo a quen dixo “foder!”.

“Cóntanos que novidades hai no caso de Urbia”. A continuación un compañeiro pasa. Mulleres e nenos asasinados, golpeados, fragmentados, diseminados, partidos coma se fosen sátas. Conta todo o até o último detalle morboso.

Prohibir as palabras crúas por cuestións éticas e estéticas pode ser discutible, pero utilizar o grupo social da infancia como escusa, calquera persoa diría que non é máis hipócrita. Mínimo.

Hai uns anos puiden ver como unha cadea americana pixeló os mosaicos de Pompeya e as damitas de Avignon de Picasso. Parece que son demasiado escandalosos. Cada vez se pixelan, borran e esconden máis partes do corpo e imaxes que se atopan en situacións e posicións normais, mentres a pornografía misógina e salvaxe esténdese indefinidamente.

Realmente hipócrita, porque os mesmos que se dedican á primeira sacan diñeiro da segunda.

Todas estas hipocrisías veñen vestidas de puritanismo. Poderiamos dicir que este puritanismo superficial utilízase para encubrir comportamentos despreciables, para dar unha certa capa de honestidade. Pero vai máis aló.

A separación das mulleres entre santa e comadrón foi historicamente unha peza fundamental para o sistema. Ambos son os principais roles que se esperan das mulleres: o coidador e a puta. Os homes, que para ser homes, teñen que cobizar e conseguir, como calquera outro patrimonio.

As mulleres levamos estes traxes moi fecheiros desde hai moito tempo. A liberación sexual iniciada nos anos 60 tivo moito que ver niso. Pero lembremos que esta liberación sexual viña liberar o pracer e o desexo das mulleres, non a facilitar o camiño aos praceres e desexos dos homes. A segunda é a mesma gaiola, aínda que con menos roupa. Esta fina liña separa o suxeito do obxecto e non das accións propiamente ditas.

Se analizamos o auxe do puritanismo nestes termos, poderiamos dicir que o marco podería ser un intento de reverter. O corpo das mulleres é algo sucio. Isto é conditio sine qua non para o consumo dos corpos femininos. O desexo do escondido é maior en si mesmo. Pero ademais, que mellor que un corpiño para convencernos de que temos que liberarnos dese corpiño? A hipersexualización non funcionaría tan ben hoxe en día, salvo que con ela estendeuse unha liña de puritanismo.

O que facemos nunca é libre do que decidimos. Hai que considerar o contexto e as forzas subxacentes. Analizar as propias condutas e aceptar as contradicións. Que faga o que queira co seu corpo, pero que non me vendan como acto feminista entre as uvas de Nadal.

A música que escoitamos non é a que decidimos escoitar, senón a que nos meteron con forza polos oídos. Se non, descobre que pasou coa canción que España ten que levar a Eurovisión. A xente optou por enviar aos suxeitos das marismas, así como por denunciar o puritanismo mencionado, pero os prescriptores decidiron enviar a representación do obxecto das marismas.

Somos un gran negocio que move moitos dólares. Funny vídeos e reserva da prostitución co exército, nunha próxima ocasión.