Semáforo verde
Hai dez anos, coincidindo coa explosión de Fukushima, intensificouse o debate sobre as fontes de enerxía en case todo o mundo, pero sobre todo en Europa. Alemaña asumiu o liderado para substituír aos nucleares a medio prazo; España e Francia, polo menos coa boca pequena, manifestaron a súa intención de seguir o mesmo camiño. Pero enseguida xurdiu o debate sobre o que había que facer cos residuos nucleares, e o nó ao redor desta cuestión difuminó aos poucos o debate nuclear e, finalmente, fíxoo desaparecer.
Na época da pandemia apenas se discutiu porque a sociedade estivo durmida e as necesidades enerxéticas foron menores que en anos anteriores, pero nesta época que parece o final da pandemia produciuse un forte debate, xa que ao saír de casa as necesidades enerxéticas están a crecer exponencialmente.
"O camiño dos pequenos nucleares que Macron véndenos pode seguir e nas próximas décadas podemos atopar a Francia, Europa e o mundo con centrais nucleares"
Recentemente, o presidente francés anunciou axudas por valor de 30 mil millóns de euros para apoiar á industria francesa. Unha parte desta cantidade destinarase á creación de pequenas industrias nucleares. Como os anos de transición enerxética van ser necesarios, Macron dicía que poden ser unha ferramenta perfecta para axudar a esa transición que vai durar décadas. Os defensores desta tecnoloxía aseguraron que as centrais que suporían unha cuarta parte da potencia das centrais nucleares clásicas construiranse de forma segura, en pouco tempo, coma se fosen cogomelos. China e EE.UU lanzáronse a este camiño e en Europa hai opinións contrapostas: Francia e os Países Baixos, por exemplo, son partidarios diso e Alemaña segue negándose.
A pesar de que nos últimos dez anos a implantación das enerxías renovables hase case duplicado, o seu peso segue sendo moi baixo, por baixo do 10% do consumo enerxético actual. O consenso mundial sobre a necesidade de combater o efecto invernadoiro, a redución das emisións de dióxido de carbono e metano, é cada vez máis amplo, pero tendo en conta que as necesidades enerxéticas da sociedade aumentan cada ano e que a implantación das enerxías renovables ten grandes altibaixos, o camiño dos pequenos nucleares que Macron véndenos pode avanzar e nas próximas décadas podemos atopar a Francia, Europa e o mundo infestados de centrais nucleares.
Europa acaba de aceptar que os nucleares se chamen “verdes”, e o mesmo ocorre co gas que defende Alemaña. A este tipo de enerxías acenderáselles un semáforo verde en toda Europa e tamén no País Vasco. “Nucleares”, impulsada nos anos 70 ao redor da central de Lemoiz. Non, grazas” terá continuidade?
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]