Primeiro, que é para ti a escalada?Para
min é unha fuxida, unha escusa para saír do día a día, para saír da cidade e conectar coa natureza. Non o considero un deporte, non o fago para adestrar nin para competir, senón porque me gusta. É curioso explicar a situación, porque a escalada che pon en perigo, ás veces sentes medo, é unha actividade que require concentración. Pero como son os retos que eu elixo, e non os impostos, motívanme.

Neste libro reuniu os testemuños de vinte escaladores, un relato composto polas vivencias e reflexións de vinte mulleres. Que teñen en común? Do mesmo xeito que
a escalada forma parte das súas vidas e identidades, todos sufriron algún tipo de violencia respecto diso. Non se sentiron protagonistas do que estaban a facer, os seus puntos de vista non foron tidos en conta ou, por ser mulleres, non se lles deu a oportunidade de abrir un camiño. O tema da maternidade tamén apareceu nas entrevistas. Como sendo mulleres e nais xúlgannos por unha actividade de risco, como se cuestionan as nosas decisións...

En xeral , materialízanse os roles de xénero e as relacións de poder.
Como noutros ámbitos da vida, tamén se reproducen aquí. Pero, ao mesmo tempo, a escalada pode desmontar roles de xénero ou estereotipos. As mulleres apareceron historicamente como suxeitos débiles, e esta actividade esíxelle ser valente e forte, non tanto fisicamente, senón sobre todo mentalmente. Cuestiona “biológicamente” e non as categorías que se nos asignaron directamente. A escalada pode axudarche a ampliar o punto de vista, pero non creo que sexa unha virtude do propio deporte, senón da persoa e a súa contorna. Por exemplo, nas cordadas entre parellas heterosexuais danse relacións tóxicas e tratos paternalistas.

É de especial importancia o membro que che axuda, xa que o que suxeita a corda é o que che suxeita física e emocionalmente. Que diferenza á cordada feminista? É un punto de inflexión que todo cambia; a forma de entender e practicar a escalada cambia radicalmente,
pero sobre todo como sinto cando escalo. Ao escalar con mulleres ou con identidades non binarias, os roles de xénero e as xerarquías son menos superficiais. A comprensión é maior entre quen viviron situacións similares. Nas cordadas feministas non sucede o que vivimos cos homes. Ninguén obriga a facer algo que non quere, axúdanche a afrontar os medos e anímanche, séntesche cómodo, protexido e non presionado. Tamén é un camiño da competencia entre mulleres á amizade, baseado na confianza.

Subliñou que aínda que o estado físico é importante nesta disciplina, o factor psicolóxico é determinante. Algunha vez padeciches a síndrome do estafado?
Moitas veces menosprézannos e outras veces menosprezámonos. Ata que non escales en grupos de iguais, non valóranche tanto como para abrir un camiño. Moitas emocións entran en xogo, é moi importante quen está detrás da corda. Se esa persoa ten empatía con vostede, axúdalle nos camiños, protéxelle e dálle confianza, esa síndrome do estafador non aparecerá. Pola contra, se a outra persoa é todo o contrario, ela le sabotará e vostede tamén se sabotará.

Máis que como nos perseguen os demais, ten, por tanto, unha relación directa coa autoestima.
Do todo, e eu diría que cada vez é máis fácil traballar esa autoestima, porque cada vez hai máis referentes femininos. Por iso escribín o libro. O meu obxectivo é visibilizar experiencias concretas e mostrar o lado emocional da escalada. Abordar un novo vértice da escalada para que quen teñan vivencias, medos e incertezas similares poidan identificarse con elas.

No libro tamén se fala da sexualización das mulleres. Ás veces vén de fóra, pero outras veces alimentámolo nós mesmos.
O feito de ser a única muller dunha zona lévanos a empoderarnos, ás veces como capital sexual, como explica Olga no seu preámbulo. Noteino sobre todo nas redes sociais. Nas fotos que vexo en Instagram, a metade das escaladoras aparecen totalmente sexualizadas. Recordo un no que a muller tiña botas e crampones nunha perna e tacóns na outra. Estou cansado de ver tamén a foto típica dunha muller espida, rodeada dunha corda.

Por tanto, o libro trata diferentes vértices. Creou o selo Edicions para a súa publicación, o que significa que o traballo terá continuidade?
Teño intención de facer un libro infantil e gustaríame facer algunha obra audiovisual, un breve documental. Teño ideas, pero de momento seguirei coas presentacións do libro, gozando do que está a dar todo isto.