Picar! Aí vén de novo, sentinme no peito temperán, é raro esta picada.

Picar! Freguei suavemente a parte do corazón por encima do xersei. A ver si pasa, xa o dixen baixo, de maneira que ninguén poida ouvilo. Na actualidade hai que ter coidado en controlar o que vai ouvir.

Picar! O automasaje axudoume coa respiración, tiroume … Estás ben?, preguntoume cando un pilloume no medio do autamasaje. Picar! Si, respondinlle. Non responder paréceme demasiado complicado.

Picar! Tentei escribir algo críptico. Picar! Quixen enmascarar a verdade con poesía. Seguín a corrente que se está dando ultimamente e tamén fun parte desta festa de disfraces. Picar!

A verdade enmascarouse, escóndese, se poetiza… Pero esta verdade fáiseme crúa, que máscara poderíalle pór? Picar!

Picar! Esconder, polo si ou polo non… Picar!

Quero aos lectores as mascaradas, poderíame dicir que me dedico a iso, a gozar coa máscara. Sei que tipos, cores e tamaños hai que vestirse, cando e como facelo… Entón por que me poño de manifesto? Por que non seguir tranquilo, clandestinamente, nese anonimato que me dá a maioría, sen dicir nada, suave, sen dicir nada, non dicir nada… Ala!

O que pasa é que me custa subir ao escenario e mirar aos espectadores aos ollos, aos lectores. Ocórreme desde que pon o pasaporte, vivo con moita contradición subir á escena.

Estiven toda a semana en xira co grupo musical en España. Sen pasapores, con ganas e sede de consumir cultura. E no meu pobo por que non? Noxo e picar! Que forte é a cultura, o lector…

Nunca me custou tanto escribir un artigo de opinión, teño a sensación de que estou torpe, úneme o pensamento, ponme pegas aos dedos que andan por encima do teclado…

Este pasaporte verde dáme noxo como lector. Sinto sucio, rómpeme todos os esquemas como culturista. Este QR abusa da miña ética como creador.

Fáiseme violento representar só para algúns. Violento, cando a pasividade dos que están aí abaixo non permite o acceso a alguén que non ten pasaporte.

Sinto noxo e picadura, picadura!

Con este código móbil véñenme á cabeza tempos escuros… temos conciencia do que estamos a perder?

Estou moi torpe sobre o teclado hoxe lector, si, sei que si escribise todo o que penso igual non mo lería. E iso tampouco é terrible? Picar!