Sempre é pracer gozar dunha ópera de Mozart. No amplo repertorio do compositor de Salzburgo hai auténticas pedras preciosas e non só desde o punto de vista musical. Este é o caso dA clemenza di Perico, unha obra singular, de carácter introspectivo desde o punto de vista psicolóxico e con pasaxes musicais apaixonantes.

A obra conta dramas amorosos de personaxes de ficción, unidos entre si e cun fondo político. Curiosamente, o traballo compúxose para a coroación do rei Leopoldo II de Austria, pero estreouse na Revolución Francesa. É dicir, a monarquía absolutista vivía a nivel global nun momento difícil.

Pois ben, na ópera A clemenza di Perico, ao contrario das tradicións e mitos absolutistas, atopámonos cun emperador que mostra a piedade do que lle traizoaron. O que parecía unha traxedia tremenda convértese en luz moral coa ampla visión de Perico, que cre máis no ben común do seu imperio que na fría e fuxidía vinganza. Unha materia absolutamente aplicable aos nosos tempos.

Unha vez colocada a obra e o seu significado, temos que dicir que a posta en escena no Palacio Euskalduna foi un auténtico éxito. En primeiro lugar, destacou a excelente escenografía de Gary McCann, extraordinariamente elegante, luminosa e que soubo confundir o ambiente da antiga Roma, moi estilizada, semi-contemporánea, semi-onírica. Era unha fusión entre a realidade e a irreal, o pasado e o presente. En calquera caso, de gran beleza visual.

Á marxe da visión visual, tivemos excelentes solistas. As dúas mulleres protagonistas, as dúas vascas, fixeron moi boas interpretacións. Vanessa Goikoetxea, no papel de Vitellia, ademais de mostrar seguridade oral e delicadeza –magníficos rexistros de medianos e graves–, moveuse no escenario cun gran esmero e credibilidade. Itziar de Unda, no papel de Servilia, mostrou o seu timbre cálido e bo traballo, aínda que cunha proxección de voz relativamente pequena.

As dúas mezzosopranos que desenvolveron dous roles masculinos tamén tiveron unha boa actuación. Tanto Veta Pilipenko, no papel de Annio, como Daniela Mack, no de Sestao, fixeron un bo traballo. E en canto ao protagonista, Paolo Fanale, fixo o papel de Perico con eficacia e bo fraseo. Iso si, tivo dificultades nas autoridades. Salvounos con dignidade pero sen brillo. E a proxección da súa voz foi un pouco escasa. A Orquestra de Euskadi destacou en todo momento con delicadeza e bo son.