Contra a nosa xeración
Se en Vitoria a nosa xeración era igualada por algo, era un desfasamento. Era indiferente a tribo á que pertencía, (case) todos eramos alcohólicos ou outros drogadictos. Ricos de Cercas Baixasen, Zapanes alternativos, Arquetas tradicionais e pelexas, heavys na zona de Santo Domingo e Zapa, marihuanas en Parnaso, maquinetas na Rúa Interior, Pop españois en Pinton e Nova Rúa, xefes en Aldapa e en San Prudencio...
A nosa é a xeración que agora ten bastón de mando, quizais por amnesia, despois de tantos juerguistas. Porque somos a xeración na que vivimos a “mocidade” máis longa da historia, que nin os anteriores nin os descendentes poderán igualar. Empezamos cun trece anos e prorrogámolo por vinte anos:
A nós, aos que coñecemos os bares co fin de pasar a noite e ata que amencésemos, (os mozos) os que ouriñabamos na rúa ou nun portal e botabamos a tenreira, á volta de casa os que tomabamos e tirabamos os exemplares dos xornais, os que andabamos rompendo o mobiliario urbano e as botellas. Ou o que viamos con normalidade.
Primeiro tivemos que saír do bulebule das noites. Por exemplo, fasche pai. Entón, moitos (sobre todo os mozos) comezan no campo da carreira, como antes coas drogas, para fuxir agora da nova rutina diaria.
E á hora para comer a cuadrilla que facemos algunha vez, sentámonos á volta da mesa, quitamos o bico e empezamos desde o aperitivo até o último cubo, empezamos a dicir que os mozos actuais son egoístas e que ata que termine a esmorga non hai nada que dicir contra o COVID. Non importa que nós esteamos no tépedo dun bar e os mozos embotellado na praza ou no monte. Despois, trouxemos a colación bullying-hater-“bandas”-cine-rave-botilo-smartphone... os inventos dos mozos de hoxe!
As frases que empezan a “os mozos de hoxe”, como os que empezan a “a xente”, sácannos da ecuación “nós” de forma máxica. A xente coma se fosen todos menos nós, e os mozos de hoxe en día, en lugar de crecer nas nosas casas, coma se trouxéronos de Marte: talvez na familia (ou, familia!) porque a comunicación interna sempre foi hipocrisía e incomunicación.
No concerto dA Polla, na sociedade, no cubateo somos ex-esquerdas cada vez máis próximas aos liberais dereitistas. As guayas copias dos nosos pais, súper protectores dos nosos nenos e inimigos dos mozos.
Fixemos as pernoctaciones de Cristo e ao día seguinte somos este vello periódico.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]