"Teño ganas de amolar aos que non están de verdade. Aburrirémolos até a cabeza”. Son palabras do presidente francés, que se presenta de novo para a presidencia. A campaña comezou e Macron marcounos o ton e a dirección para os cen días seguintes. Ao COVID váiselle a dedicar o monopolio –e que os que esperaban debater sobre os servizos públicos, a crise socioeconómica, a cultura ou o medio ambiente rin–. O poder ten unha cuberta firme para manter todo o demais e sen alusións; ten capacidade para deixar á vista a escaseza de propostas da esquerda; para canalizar o voto desde o medo. O coronavirus pode ser tan frutífero como a pantasma do “inmigrante terrorista”. Si o votante ten un cebo de encanto pola dereita: o nomeamento dun aquer pecador ou dun inimigo interno e o descontento dos mesmos traen votos, e máis ben si expresan a súa queixa acendendo o lume. Porque con represión e prepotencia os pasos para recuperar a “orde” e a “paz social” son votados.

A estratexia das frases ttipi dolorosas é coñecida. Sarkozy expúñase no seu día “limpar a merda co karcher] aos mozos dos barrios brancos. Anteriormente, Chirac destacou a “sobredose estranxeira” e o seu “cepillo e cheiro”. O tres presiden. O tres da dereita. Privilexiar ao tres en todos os sentidos. O tres na neglixencia de insultar ao inferior. Que pretenda enfadarse e espremer a miseria dalgunhas cousas. Que cousa é que da punta da pirámide péguese ao que está na base. Como o mozo de Banlieue necesita nas barricadas coa cara tapada, desexaría volver pór no lume ao centro de París –Jaka Hori, blac block ou antivacuna... que son exactamente igual, só que acendan o lume–. De aí o insulto na entrevista concedida ao diario Le Parisien, lido previamente polos conselleiros de Elisio, corrixido e considerado aceptable. É dicir, seguir un cálculo político.

Pero o lume pode converterse en rebelde. O contacto coa maquinaria máis potente non implica automaticamente un control do lume. Para ben ou para mal. A ameaza da punta da dereita é real, mesmo na cima da pirámide na base. Maleruski, desde o extremo da esquerda, é pouco movemento. A esquerda debería estar na rúa, propondo verdadeiros cambios. Para que non rompa a punta da dereita.