Cando empezou a formar parte do colectivo Pantx Records como selector?
Gustábame ir aos pintxos que organizaban, xa me puña de reggae. Co tempo coñecín á xente e empecei a ir á asemblea, e convidáronme a ser selector. Pasaron tres anos sen darse conta! Recordo que na miña primeira actuación estaba nerviosa, pero eses directos foron a nosa verdadeira escola.

De onde vén o nome artístico ‘Misswaymon’?O verdadeiro nome de Nina Simone era
Eunice Waymon, unha coñecida cantante, autora e produtora de soul, jazz, rhythm and blues. Creo que era unha muller moi sensible, creo que comparto a súa personalidade. A música consegue pór os meus sentimentos na pílula.

Cal é a presenza das mulleres nesta escena?A
verdade é que coñezo cada vez máis mulleres inmersas no mundo Dj, diría que a imaxe xeral é optimista. Sinto que nesta escena hai un lugar para todos e cada vez máis diverso. En Pantx, por exemplo, somos tres selectores: Tiki Boom (Fernanda), Lady Mallorska (MF) e o tres.

Onde hai que ter máis música nos vinilos ou no cerebro para ser un bo deseñador?
No cerebro, por suposto! Non podo ter todos os discos que quero. O mellor é ir aos mercados de segunda man, onde se atopan as xoias máis prezadas e baratas.

En función de que feixes a selección musical dunha actuación?
Á hora de elixir, o oído guíame polo gusto musical. O primeiro que necesito é que me guste musicalmente a canción, e logo tento manter a coherencia entre un e outro para que non haxa cambios bruscos de estilo. Partindo desta base, procuro elixir ás cantantes e produtoras jamaicanas que esquecemos. Por suposto, hai excepcións: aínda que me guste musicalmente, nunca vou compartir con mensaxes machistas.

Que lugar ten o reggae en eúscaro nos teus pintxos?
Case todo o gravado por Pantx Records foi creado en Euskal Herria, reggae escrito en eúscaro. Creo que son marabillosos Skabidea, Jah Goikoa, Suaia e Subsistas.

Máis aló da música, o carácter do colectivo Pantx Records
é político… É un proxecto con diferentes eixos, si (discotecas, selo, estudo…). O noso obxectivo é moi claro: ofrecer algo positivo á sociedade, creando espazos seguros e compartindo. O noso traballo está directamente relacionado co antifascismo e o antiracismo, como mostra diso sería o campionato de fútbol de Mundialito Mixto Antiracista que organizamos hai case cinco anos. É un día para establecer e fortalecer as relacións coas persoas do barrio a través da cultura, a música e o deporte. Todos somos da mesma clase, temos os mesmos problemas e necesidades básicas, polo que reivindicamos a necesidade de redes de apoio.

O núcleo neurálxico do colectivo atópase en Bilbao a Vella. Por que aquí?
É evidente que nela conflúen diferentes culturas, conviven moitos migrantes e a maioría padecen racismo. Tendo en conta a natureza e a finalidade do colectivo, sentimos a gusto en Bilbao a Vella se ten coherencia. Ao acudir a unha manifestación contra o racismo hai que destacar a escasa presenza de persoas. Esta realidade reflicte a discrepancia entre os discursos antirraciales e as accións reais. É moi ilustrativo.

Hai unha forte escena de reggae en Euskal Herria?Creo que está
bastante forte, nos últimos anos houbo un florecimiento. Un claro exemplo diso é que en case cada localidade existe un Sistema de Son (Sound System). Hai xente nova inmersa nela e a presenza das mozas tamén é importante.

Que teñen en común as culturas vascas e jamaicanas?
Únenos sobre todo o antifascismo e a loita contra o Estado. Debemos lembrar como se crearon os Sistemas de Son. O jamaicano era un pobo libre con cultura propia antes de sufrir a invasión occidental, pero logo foron explotados, esclavizados e culturalmente marxinados. Cando o Reino Unido tomou o control do país, a cultura inglesa prevaleceu, mesmo musicalmente. A finais dos anos sesenta, con independencia, comezou a levantar a voz dos pobos negros. Nese momento comezaron a difundirse os Sistemas Sonoros, utilizando potentes altofalantes, que se converteron nos seus propios medios de comunicación. Por tanto, que nos une? Nunha palabra: contraculturas.