O modo en que a ciencia se converte en política pública está rexido por cálculos políticos e económicos, así como polos compromisos morais e ideolóxicos de políticos, partidos e asesores”. Así o dicía a socióloga Jana Bacevic en abril de 2020 en The Guardian.

Todos puidemos ver en que consisten eses compromisos morais e ideolóxicos: que administracións ou gobernos sufriron o desgaste, tratar de neutralizar a oposición, finxir que se está facendo algo... En dúas palabras, coidar a cadeira de brazos, aínda que a palabra “ciencia” estea moi presente na boca.

Foi un medo ao principio, á enfermidade e á situación descoñecida que non sabiamos xestionar. Logo seguiulle o cansazo. Por último, comeza a enfadarse coas autoridades que nos demostraron o seu firme propósito de seguir cometendo erros nas súas obrigacións.

Medidas contra o COVID-19 de Aztiker. Que o conselleiro lea a enquisa "Opinións e percepcións da cidadanía vasca" para atopar as "teclas". Seguramente non se esperaba que os cidadáns estean máis atentos aos científicos que á súa consciencia. Porque a súa principal responsabilidade, como diría calquera persoa cunha mínima dose de sentido, fronte a un problema de saúde, é consolidar o sistema sanitario.

Teñen tanta preocupación pola nosa saúde que a primeira medida foi non prestar atención. Ao estilo do Dr. House, Sagardui faltou dicir “estómagos, enfermitos”. Despois, máis medidas restritivas e rabia. Un esforzo inxusto para cubrir a súa incompetencia, pero un novo golpe na nosa saúde mental. Este ano foi a maior taxa de suicidio de todos os tempos no Estado, pero sabiades que o maior incremento produciuse na CAPV? Urkullu si.

E permítanme que me diga un par de palabras sobre o paso de COVID. Teño amigos contra as vacinas. Discutímolo moito. Nunca nos imos a pór de acordo e sabémolo. Pero creo que realmente están equivocados, pero creo que obrigar e chantaxe non son o camiño moito máis profundo. E o que é máis importante, o paso de ditxos non é máis que unha rendija e unha senda para incumprir a lei de que o paciente ten a última palabra nos tratamentos médicos. Antecedente extremadamente perigoso.

A variante de Omikron podía contemplarse como agasallo do Nadal, como medio para aumentar a inmunidade, un paso cara á asimilación a outros coronavirus que todos os anos capturamos. A taxa de infección é enorme, pero a maioría das veces con cadros moi suaves. Máis aínda si estamos vacinados ou con este medicamento preventivo. E si estamos, sen chantaxes.

Todo isto non significa que non teñamos que estar atentos, con medidas eficaces se é posible. Pero sobre todo indica que as autoridades teñen que cumprir co seu traballo. Que crían que estaban a dicir cando falaban de inmunidade colectiva ou dicían que tiñamos que aprender a convivir coa enfermidade? Que nese camiño non se ía a enfermar ninguén?

O triunfalismo non é conveniente, pero ocultar a realidade e tentar intimidar á cidadanía con datos de contaxio inmenso, pode facer pensar a todo o mundo que, coma se estivésemos na situación anterior e as consecuencias fosen iguais, responde a obxectivos políticos ben escuros. Ou simplemente que están cómodos no abuso da autoridade.

Segundo o artigo de Pandemia publicado na revista médica BMJ, o final da pandemia non será retransmitido polos indicadores, xa que nunca chegaremos a cero. Saberemos o final cando se reinicie a vida social.