Algúns se burlan de xente que dá diñeiro a organizacións non gobernamentais (ONG). Por outra banda, non é elegante estender ao catro ventos que destinas unha pequena parte do teu salario benéfico, polo que non se defende unha posición fácil. Bo, animareime: creo, inxenuo eu, que o xesto serve para algo. O caso é que fai un par de anos deixei unha ONG e volvéronme a chamar esta semana para agradecerlles a axuda que entón prestara e que por favor necesitan de novo a miña axuda.

Estaba convencido de que ía aparecer inocente ante aquel obreiro, pero cando me empezou a falar da situación de África non se que país, o corazón volvéuseme dorido e case cejé. Pensaba que facer chegar a información tal cal non ía ser capaz de moverme, porque quen queira saber ten aí, está dispoñible, onde queira… Pero si, case dixen o paso.

Relacionei aquel pensamento co que ocorreu unhas semanas antes. Na academia de idiomas tocoume falar de pornografía. Saíume o exercicio oral alarmista, case apocalíptico, recoñézoo, pero o informe que Save the Children (non, non era a miña ONG) publicou o ano pasado golpeoume un pouco. Unha compañeira de clase de 40 e pico anos pegoume e eu acepteino con deportividade. Con todo, o argumento utilizado sorprendeume: a facilidade coa que criticamos a pornografía nunha sociedade na que o sexo segue sendo un tabú, pero ouza, que a educación sexual é importante para os mozos. É dicir, pareceume que me consideraba unha cárcava, sen máis. Probablemente non se equivocaba do todo. Pero pensei en min mesma, e quizais eu equivócome, que aquela muller de boa fe non era especialmente consciente do que hoxe en día é a pornografía mainstream. Mainstream, é dicir, destinado a homes heteroides.

Por tanto, ben porque algúns estamos semiduos, ben porque outros non se decatan, a pornografía segue sendo o principal axente de educación sexual dos mozos, e… Perdón, tiña que volver empezar coa miña carraca catastrofista.

Porque, claro, si soubésese, eu que sei, igual se crearía un movemento abolicionista, e outros apostarían por regular a pornografía, garantindo as condicións dignas dos traballadores, e, para darnos conta, converteríanse no inimigo principal. E señoro, aliados e demais, unha vez máis, privilexiadas testemuñas do debate, que só nos faltan os flocos de millo.