'Coses estranyes, ja ja ja ja. O joc da lura, kar kar. Estarei de risa! De verdade, que estades a pedir que as series se produzan tamén en catalán ou en eúscaro, cando nos países baleirados non teñen nin fibra? ". Traducido: quizais sodes demasiado parvos para ver o voso egoísmo, pero non sabedes si non chegaron as fibras aos pobos de España que se baleiraron, ou porque estades a pedir que unha xente se produza as series en catalán ou en eúscaro?

Harrapazank! A persoa debe sentirse na punta da rama superior na escala de poder, sen vergoña para tirar de tamaños nas radios RNE ou SER. É máis, hai que botalos de tamaño para rirse do chiste. “Ei, txo, que vento golpeouche? Son programas de humor, nada máis. Xa é hora de aprender a rirnos de nós mesmos!”.

Que vento dis? Galder González puxo de manifesto nun só golpe o truco do discurso nas redes sociais: “Mentres unhas persoas loitan por chegar a Internet a todos os pobos do seu país, outras loitan por non morrer de fame nunha aldeíña de Somalia. Conta de prioridade. / Déstesvos conta do fácil que é facer demagoxia?”. Pois iso. Non sei que dicir da risa que provocou o recitado en catalán de títulos de series estadounidenses e/ou adaptativas, é tan irritante...

Demagoxia. Supremacismo. Un discurso que se asimila máis facilmente co disfrace de humor, como mostra do triunfo dun axente con máis recursos para impolo. “O humor é a mediación política”, contounos en ARGIA o sociólogo Uxua Anduaga: “O humor é puramente social, algo que se aprende e reproduce, que se está construíndo constantemente, que está lonxe de ser natural ou natural e que ten capacidade para influír na sociedade. Non hai humor branco, parvo ou dócil, porque sempre transmite o xuízo, a valoración entre o axeitado e o que non é”.

E agora, unha parte da comunidade que fala castelán, que ten unha gran presenza nos medios de comunicación, está a dicirnos que non é bo pedir que as series se produzan en catalán ou en eúscaro, que hai outras prioridades –a lema tradicional do refrán de sempre–, que nos piden que non sexamos egoístas, que non impoñamos aos caprichos nacionalistas –como ver en Navarra o III–, que apliquemos e laminemos até a anulación das esixencias do noso discurso. O humor é un recurso eficaz para reforzar a autoridade, xa que a través del afiánzase a posición persoal na pirámide. Máis aínda.