Din que o PNV deixou para o momento da votación no Senado español as negociacións para traer máis diñeiro ao TAV. Nesta ocasión, prevese que o tren se incorpore ás capitais, xunto co metro que non necesitan os cidadáns en San Sebastián, o Supersur que case ninguén utiliza na zona de Bilbao... as empresas de sempre teñen os seus beneficios asegurados durante anos.

Mentres tanto, a loita dos coidadores non se detén, aínda que non se lles dea a resonancia que merecen e merécense –que parece que a folga do metal de Cádiz teña máis apego e repercusión–. Para mellorar o servizo nas residencias de anciáns, para dignificar o sector cos convenios territoriais, para mellorar as condicións do persoal de limpeza... Todas elas son loitas cara a outro sistema.

Nos orzamentos de 2022 non falar das necesidades dos coidadores, non compromiso, non financiamento. Din que son orzamentos contra a crise, pero sobre a crise de coidado non hai nada. Nin nos acordos alcanzados en Madrid nin para Navarra nin para a CAPV.

Os coidadores demostráronnos que necesitamos un novo sistema de vixilancia e loita contra a loita. Tanto no movemento feminista como nos sindicatos vascos, está a pensarse e discutindo no sistema para asegurar os coidados, repartir as responsabilidades e tarefas de coidado entre todos e mellorar as condicións de vida dos coidadores.

As boas palabras non faltaron nas institucións. Pero? A ordenación do sistema público vasco de vixilancia será o resultado de todo un camiño. Perderon unha oportunidade única para demostrar que están dispostos a impulsar e canalizar este camiño tamén desde as institucións. Non se necesita demasiado diñeiro para pór en marcha o camiño, pero si vontade política de centrar os coidados.