Segundo diversos axentes (EDRi, Xnet, UOC...) esta lei vai supor beneficios pero ten lagoas, sobre todo en relación coa economía dos datos. É destacable a falta de regularización das intelixencias artificiais obtidas tanto na mercadotecnia e a condución de condutas como na vixilancia do espazo público. No caso da condución de condutas, a lei debería prestar máis atención ás intelixencias artificiais que poden inferir e producir nelas as emocións das persoas a través dos datos tomados da condición física das persoas, dos procesos fisiolóxicos, da bioloxía, etc. Tamén nas intelixencias artificiais que axudan a perseguir, agrupar e xulgar ás persoas no espazo público a través das súas características biométricas.

Outra idea ligada a esta última e especialmente preocupada polos axentes que traballan ao redor dos dereitos humanos é a policía predictiva. É dicir, analizando a fisionomía dos nosos corpos, analizando a nosa personalidade, as nosas crenzas políticas e relacionadas coa xustiza e realizando as previsións de perfís para avaliar os riscos e con iso as intelixencias artificiais que se crean para facer previsións de delitos, ou doutros problemas que se queren evitar.

Vénme á cabeza a imaxe dunha táboa de xogos. Os propietarios do taboleiro de xogo teñen todo o poder sobre o que se fai aí, e os lexisladores non entenden totalmente a dinámica de xogo desa táboa, na medida en que non se comparte todo o coñecemento. Por tanto, para facer fronte a esta dinámica hai que ter unha dobre estratexia: por unha banda, seguir lexislando, porque con iso iremos comprendendo o problema e, por outro, seguir impulsando a creación de novas táboas de xogo.