Morganne Blais-McPherson comunicou o 28 de outubro desde Labor Notes, que aborda a actualidade dos conflitos laborais: “Os traballadores inmigrantes da industria téxtil han gañado unha longa loita contra a semana laboral de 84 horas en Italia”. Produciuse en Prato, de recoñecido prestixio na industria da roupa, preto de Florencia. “Cansados de traballar 12 horas ao día, o sete días da semana, os traballadores da industria téxtil están en Italia no centro dun movemento cada vez máis forte para conseguir o ‘dereito 8 x 5’, a xornada de oito horas o cinco días da semana”.

O 12 de outubro tres traballadores paquistanís regresaron á fábrica Texprint de Prato tras gañar a folga iniciada en xaneiro para conseguir unha semana laboral de 40 horas. Na entrada recibiron a benvida máis traballadores e gritaron aos membros do sindicato Se Cobas: “Mai piu schiavi!” (Escravo nunca máis). Si Cobas indicou que esperaba que a compañía readmitise en breve ao resto de traballadores que participaran na folga.

O conflito de Texprint trouxo á luz as sorprendentes condicións de traballo que sofren algunhas obras dentro da industria italiana (para os estándar europeos) e as violentas respostas do Estado ás súas demandas, como os patróns. Prato é un dos centros fortes da industria da moda que produce o lendario Made in Italy na Toscana italiana.

Aínda que se negaba no público, desde hai moito tempo sabíase que no polígono industrial de Prato estaban a realizar xornadas diarias de 12 horas procedentes de China, do Sur de Asia e do Leste de África, moitas veces sen contrato. Texprint preséntase na web da seguinte maneira: “Os nosos produtos son o resultado de rigorosos estudos realizados seguindo as últimas tendencias. Temos un team especializado atento á moda de cada momento”. Con todo, baixo a sombra da imaxe fashion, Texprint empregaba aos obreiros en condicións similares á escravitude para mover máquinas de colorear teas de todas clases con estampación dixital

Moitos obreiros tiñan un contrato de aprendiz para reducir as cargas sociais como os impostos e manter ao traballador en precario. A pesar de que o convenio da industria téxtil a nivel italiano garante aos obreiros o pago de vacacións e días festivos, o descanso por enfermidade, as indemnizacións por accidentes de traballo, etc., os de Telprint carecían delas.

Algúns deles recorreron ao pequeno e combativo sindicato Sindacato Intercategoriale Cobas (SI Cobas). Si Cobas (‘Cobas’ é Comitati dei base abreviada), fundada en 2010, é especialmente coñecida no norte de Italia e ocúpase dos dereitos dos traballadores inmigrantes no ámbito loxístico. A súa fama é dura porque utiliza folgas, cortes de rúas e bloqueos de lugares de traballo. Nestes casos, os donos tentan evitar a barreira utilizando coches particulares de entrada e saída de materiais, levando os traballos a outras fábricas, etc. Pola contra, os traballadores necesitan axuda para manter firmemente o valo as 24 horas do día, que é a comida, o campamento de durmir… e facer fronte aos matóns dos donos.

ESCRAVOS INVISIBLES
Citar matóns non é unha bobada. En agosto os homes enviados pola compañía atacaron aos que estaban no picet con paus e pedras, fronte ás policías que lavaban as mans, polas redes sociais difundíronse as imaxes. Non só ocorreu en Texprint, senón que en Pratón o 11 de outubro foron golpear aos donos e ao criado que eles traían aos traballadores inmigrantes que protestaban nas portas da compañía Dreamland. Catro obreiros foron enviados ao hospital feridos. Os empregados tamén denuncian a intervención da Mafia.

Nas imaxes do evento é evidente que algúns dos agresores son de orixe chinesa e ten unha explicación. Na cidade industrial de Prato, que produce cerca do 20% das exportacións de tecidos de Italia, o 24% dos traballadores son estranxeiros, e máis da metade son chineses, oficialmente 12.000 persoas, pero algunhas fontes consideran máis de 20.000. Os 3.000 talleres que os chineses xestionan en Prato son as subcontratas das compañías que venden Made in Italy, un claro exemplo da chamada deslocalización interna que, a pesar de ser forte en Europa, apenas se menciona.A

Délocalisation sur place –literalmente a deslocalización no terreo– foi ideada polo antropólogo Emmanuel Terray para describir en 1999 este elemento fundamental da globalización neoliberal. A súa deslocalización explica como, mediante o emprego de traballadores estranxeiros non parados, copiamos na mesma metrópoli capitalista as mesmas condicións laborais que sofren os obreiros no Terceiro Mundo: salarios extremadamente curtos, eliminación de patrocinios, sen dereito a sindicarse, xornadas sen fronteiras, cobro en negro…

“En consecuencia –dicía Terray hai dúas décadas que as cousas non se corrixiron–, as empresas que non teñen a posibilidade de deslocalizar a súa actividade utilizan o traballo ilegal coma se se deslocalizaran ao exterior, é o que é a délocalisation sur place. En parte, a deslocalización interna dá maiores vantaxes á patronal que a deslocalización ao estranxeiro, xa que con esta última tes que enviar, por unha banda, os problemas de prazo (máis os de traer aquí o que se produciu fose) e por outro, varios técnicos ou responsables ao estranxeiro, máis gastos”.

Os inmigrantes que non teñen acceso a todos os papeis teñen, por tanto, un papel fundamental na análise de Terray en cinco sectores, á hora de reducir as costas nun Occidente rico que supostamente ten regulado o seu mercado laboral. No ámbito das obras públicas, as grandes compañías que obteñen contratos administrativos manteñen o seu emprego limpo, pero as subcontratas que teñen que facer todos os traballos teñen que recorrer a inmigrantes non regrados para entrar na guerra de prezos baratos. A hostalaría é o segundo sector afectado pola epidemia de traballo negro, aloxamentos, hoteis, etc. O terceiro sector é o téxtil. E as outras dúas son o coidado das persoas e a agricultura, que necesitan man de obra barata e moito.