Claqueta, maquillaxe e orde de inicio. Fronte á tarima uns 400 espectadores, colocados en cómodos butacas. Nesta ocasión, o grupo Vulk encheu un teatro. As cancións tocadas en directo mestúranse con imaxes gravadas previamente para xogar coa idea da realidade e o simulacro, a verdade e a mentira.

O catro membros de Vulk aparecen na pantalla sobre un fondo branco. Non está claro que é un muro nin o solo. É evidente que viñeron a crear confusión. Cámaras e realizadores aparecen no plano para que non esquezamos que o que estamos a ver é unha representación. Termínase a canción e baléirase o estudio. Na seguinte escena o catro membros do grupo aparecen nunha sala branca. Calada, nerviosa e molesta. É entón cando aparecen no escenario fóra da pantalla cantando sobre unha base electrónica Andoni dA Cruz (voz) e Jean Keatz Larrañaga Jangitz (batería), lembrando a Sleaford Mods. Rabia ás palabras. No fondo podemos ver aos membros do equipo na catividade da pantalla. Ás veces, a vida é un cárcere. Cárcere que adopta formas moi diversas. Tamén a arte, especialmente cando se converte nun espectáculo, pode ser un cárcere.

O que está fóra, con todo, non é sinxelo. A morte é perseguida. En calquera lugar, a morte inimiga sempre terá lugar no talón. Está claro que o grupo vive un proceso de transformación, xa que na música e nas palabras cantaron todas as cancións en eúscaro no disco que van publicar. Un proceso de transformación implica a morte e o nacemento. Isto é o que imaxinaron os membros do equipo na gran pantalla: Ás fotografías do pasado de Vulk séguelles a delicada obra dun artesán. Quizais foi un exercicio de nostalxia. Se cadra non queren esquecer de onde veñen. Se cadra quixéronlles agradecer o que deron aos seus antepasados. Con todo, no escenario preséntase o novo carácter de Vulk. A pesar dos cambios, os que levamos moito tempo percibimos a enerxía de sempre. Jangitz parece un demo na batería, que só pode equilibrarse coa elegancia do guitarrista Julen Alberdi. Ver ao baixo de Alberto Egiluz é marabilloso porque toca con paixón medida e corpo enteiro. En voces, Andoni, á fronte dun exército de mil homes. Iso é Vulk.

Unha vez terminada a función, non está claro si o que se viu foi o nacemento dunha representación ou dunha nova forxa. Pero a inundación de enerxía que aquí se produciu no seu interior deixou aos espectadores pampos. Na rúa, baixo a choiva intensa, resaltarán a forza do visto e oído. Preto, o río, unha serpe xigante, parece que ten que desbordar e acabar con esta cidade. E si así foi ou non, só os que estivemos alí saberémolo.