Denunciou que lle fixeron bullying cando era pequeno.
Si, fixéronme bullying aínda que fun o líder. Fun representante da escola, por exemplo, parece unha contradición, pero así é. Foi difícil para min. Porque o ataque non o fixo un só neno, senón máis dun. E iso faio máis difícil. Bo, hoxe en día o importante é que os que no seu día me fixeron bullying agora son os meus fanas, aprendín que a dor se pode transformar en crecemento.

Cal foi a clave para pasar de vítima a sobrevivente?
Protección da miña nai. El sempre estivo aí e ensinoume que, aínda que a min facíanme sentir diferente, era capaz de conseguir o que quería facer coa sustentabilidade do traballo. E a medida que pasaron os anos, cumprín os meus retos. Isto tamén situou a dor nun segundo plano.

Vendeu a vencer de diversas maneiras a presión das mulleres que non cumprimos as normas heteronormaticas. Espida entre outros a beleza do teu corpo.
Claro, sempre me sentín feliz co meu corpo: espido o meu corpo porque me encanta. Son Nudista e non teño vergoña. E ademais, neste camiño atopeime con moitos artistas marabillosos que quixeron converter o meu corpo en arte. A verdade é que me fixo sentirme apoderado.

Até que punto é importante visibilizar a diversidade?
É de forza maior. Porque si miramos á nosa contorna todos somos diferentes. Persoas, animais, natureza… O natural é ser diferente. O que pasa é que nas últimas décadas, sobre todo, sentimos un gran control e presión, sobre todo as mulleres, para cumprir as mesmas normas.

A obra teatral é especialmente rigorosa neste sentido. Tes sensación de pechar algunha porta?
Eu diría que a representación é o escaparate da vida e que cada vez hai máis diversidade física, étnica e estilística. Diría que se premian aos directores que fan esa aposta. O que pasa, o de sempre, é que, segundo o director, préstase máis ou menos atención a iso.Bo, non creo que se me pechou a porta, sempre tiven a oportunidade de plasmar personaxes diferentes e interesantes. Quizais hai menos personaxes, pero a competencia tamén é menor.

Cando e como che mergullaches no mundo da interpretación?Empecei a bailar ao
tres anos. A miña veciña facía bailes para os nenos do pobo os fins de semana e eu empecei con el. Logo fixen moitos cursos amateurs, danza, canción, teatro… Cando cumprín dezasete anos abriron a escola Memory de Barcelona, a primeira escola que promocionaba o teatro musical español. Enseguida apunteime. Para entón xa realizara un par de figuracións na televisión e asinei o meu primeiro contrato con vinte anos, no musical Peter Pan. Alí comezou todo.

Que é para ti a representación?
Forma de vivir e sentir. Son imparable e sempre quixen facer todo, quería ser todo: xogador de tenis, científico, avogado, e mesmo asasino, con ganas. A representación permitiume ser, en parte, todo iso.

Tamén es escritor. Desde cando?
A poesía escribina sempre. Hai quen escribe a súa vida nun folleto. Eu fago o mesmo a través da poesía e as cancións. Escribo en calquera sitio, co móbil, e todo me inspira. Escribino nos últimos vinte anos e até agora non publiquei nada. Escribo porque me resulta inevitable: sinto a necesidade de compartir os meus sentimentos e o meu libro é unha autobiografía emocional.

En marzo publicou o libro de poesía Co corazón por diante. Por que quen aínda non o leu?
Porque deixei alí unha pequena parte da miña alma para regalarlla aos lectores. Alí atoparán outra visión descoñecida de min. Este libro sóltase de amor e desamor, pero non só de parellas ou amorantes, senón do amor e o desamor do traballo, da xente que me inspira e da familia. E sobre todo de min. Creo que todo o mundo únese a isto.

Que acollida tivo o libro?A
xente que leu a verdade díxome cousas bonitas. Tamén escritores de prestixio como Espido Freire. Ademais, son afortunada porque Marwal e Elvira Sastre protexéronme e á vez síntome pequena. O que recollo neste libro é tan íntimo e persoal que me emociona chegar ás mans da xente e escoitar as cousas bonitas de moitos.

O teatro, o cine, a televisión, os musicais, o burle, o circo… fixéchelo de todo. En cal sentes máis cómodo?
En todas. Gústame traballar, aprender e compartir. E todos eles necesítoos para ser feliz.

Para terminar, que proxectos tes agora nas túas mans?
Ademais de continuar coa promoción do libro, espero a estrea da serie musical Érase unha vez pero xa non, que se estreará en Netflix o ano 2022. Dirixido por Ramón Caro, conta con Sebastián Yatra, Daniela Vega, Rosi de Palma e Asier Etxeandia, entre outros. Doutra banda, teño varias obras de teatro, series e películas.