En xullo os chineses celebraron o primeiro centenario do seu Partido Comunista. A traxectoria do Partido destes cen anos contou con líderes de recoñecido prestixio como Mao Zedong (1934-1976), Deng Xiaoping (1978-1989) ou Xi Jinping (2013-), actual secretario xeral.

En 2019 o Partido contaba con 92 millóns de membros, o 6,6% da poboación total e no mandato de Xi, só o 12,3% das solicitudes de afiliación foron estimadas. Para ser partidista hai que pasar por duras probas e, ademais dos méritos, realízase un seguimento exhaustivo dos candidatos.

As mulleres do partido representan o 28% dos seus membros, o 50% teñen estudos universitarios e os traballadores e os agricultores representan o 35%. Así mesmo, os directivos das empresas son partidistas e están autorizados a constituír negocios, pero se a Parte lle indica a un empresario que ten que redirixir o negocio ou pechar unha sección, debe obedecerlle porque está comprometido a iso.

Os líderes do Partido Comunista levaron a cabo un gran labor para facer fronte ao problema e á situación político-económica do seu tempo. Así, Mao expulsou aos xaponeses e conseguiu a independencia de China, expulsou as forzas de Chian Kai-shek a Taiwan e continuou coa revolución interna. Apoiou e apoiou algúns movementos marxistas en todo o mundo, mesmo en Euskal Herria.

Deng tomou a autoridade do Partido Comunista en 1978 e cambiou a dirección política de Mao para facer máis eficiente a economía. Para iso aprobou a utilización da xestión capitalista-privada das empresas, que non estaba en contradición co sistema político socialista. Por tanto, o modelo capitalista e socialista podían coincidir, pero ese proceso debía estar baixo a dirección do Partido Comunista.

Xi tomou a dirección en 2013 e mantivo a dirección de Deng, a pesar dos novos retos: O reto militar de EE.UU., a reivindicación da independencia de Taiwan, a industria contaxiosa, a necesidade de electricidade, o continuo xigante das empresas e o seu endebedamento, ou a competencia espacial.

O Partido Comunista ha tido os seus aspectos positivos e negativos. De feito, na época de Mao pretendía pór o modelo planificado da Unión Soviética e, por tanto, fortalecer a industria e a agricultura. Fracasou en ambos os obxectivos e os chineses seguiron pasando fame. Por outra banda, os militantes do Partido embarcáronse na Revolución Cultural en 1963, con numerosos membros despedidos, encarcerados ou executados. Con todo, a economía non saíu do buraco.

Con todo, coas reformas de Deng, a economía alcanzou unha gran velocidade e nestes 40 anos 800 millóns de chineses conseguiron saír da pobreza. Como consecuencia da nova política económica, China converteuse nun atractivo para os capitais estranxeiros, debido aos baixos salarios e aos traballadores disciplinados, que permitían obter excelentes beneficios. Con todo, a dependencia de China incrementouse, como vimos co COVID-19.

Nestes tempos de Xi, China saltou realizando investimentos en todo o mundo, sobre todo en África, e fomentouse o consumo interno. Esta política expansionista xerou medo en Estados Unidos e empezamos a escoitar as voces da resposta militar. De face ao futuro, o crecemento de China pode verse ameazado por un aumento de gastos na industria militar ou na conquista do espazo, ou pola corrupción no seo do Partido.