A calaca, é máis que unha ferramenta de calaca, non?
Tentámolo! Hai seis anos comezamos a ofrecer uns servizos centrados na comunicación e a igualdade. Co tempo, en función das circunstancias e necesidades, fomos definindo e desenvolvendo estes servizos, ofrecendo nos últimos anos plans de igualdade, formacións, asesoramento, comunicación e deseño, entre outros. Son diferentes áreas que son ou que facemos de xugo. Traballamos con mimo. Si o cliente é unha empresa grande ou pequena, unha cooperativa recentemente iniciada ou un medio de comunicación, a nosa actitude adoita ser a mesma. Traballamos para adaptarnos ao grupo e cumprir co seu obxectivo.

Desde que nacemos en 2015, cada ano apareceunos cheo de retos e sorpresas diferentes. Pola nosa banda dámolo todo para que todo avance. O camiño de desenvolvemento está a ser moi bonito, rico, pero tamén duro. O ano pasado, por exemplo, desenvolvemos para a Deputación Foral de Gipuzkoa o proxecto denominado Pausso, en colaboración con outras cooperativas. Sentiamos pequenos para iso, pero o feito de habelo conseguido deunos moita confianza.

Cada vez hai máis grupos que ofrecen este tipo de servizos. É difícil facer sitio?
Si, é moi difícil. Nós somos moi pequenos, só dous amigos. Pero desde o principio vimos a necesidade e a vontade de colaborar cos demais. Porque cremos que en nome da competencia non se pechan portas, senón que se abren as portas sumando as mans. Ademais, desde os seus inicios tiñamos claro que o noso ía ser un proxecto feminista, e aplicamos desde o principio a lema “a vida no centro” que tan de moda puxo a epidemia sanitaria. Esa é a nosa base. Respectamos os propios ritmos, sexan dos compañeiros ou dos clientes, non deixamos a ninguén nin a ninguén de lado. E cremos que o cliente o percibe e agradéceo.

En 2017 creamos a rede de mulleres emprendedoras Ekion, cuxo obxectivo é escoitarnos e axudarnos mutuamente, para poder realizar intercambios de opinións, consellos, soportes, recursos e experiencias en eúscaro. É o espazo que botamos de menos no desenvolvemento do noso proxecto. As emocións xogan un papel importante neste traballo. O desenvolvemento de calquera proxecto vai ligado ás propias emocións. Os sentimentos poden condicionar calquera cousa. Por tanto, a importancia do coidado mutuo e o coidado persoal é fundamental en Kalaka.

Cal é a vosa experiencia en formación feminista?Parece que se puxo de moda nos
últimos anos. O tema normalizouse e politicamente é correcto apostar pola igualdade, pero desgraciadamente a realidade é diferente. Nas sesións de formación atopámonos con moitas resistencias. Sempre cremos que os demais son machistas e que o noso é unha boa actitude. Con todo, neste tipo de sesións dámosnos/dámonos conta de que estamos equivocados. Hoxe en día, a conciencia feminista non é suficiente. Cando falamos con empresas ou institucións, esquecemos a marca da entidade e traballamos con traballadores, persoas. Porque temos que actuar máis persoas que empresas. De aí comeza o cambio.

As mulleres brancas e occidentais tamén temos privilexios… Eu
diría que hai moita falta de coñecemento respecto diso. Ás veces non sabemos cales son eses privilexios, pero en ningún caso podémolos obviar. Eu boto en falta para o diálogo. Nos grandes encontros ofrécense mesas redondas e debates, pero no día a día non hai nada semellante. Nas redes sociais, cada un lanza a nosa, desde a distancia que ofrece a pantalla, pero onde está a conversación paralela? Isto é o que adoita dar froitos. A elección de dar pasos máis aló da conciencia e a autenticidade do camiño requiren de conversacións. Porque a cuestión dos privilexios está chea de resistencia. Con todo, falar vostede e eu disto para que daquela alguén o lea, hai algo.

Na educación ponse o peso, pero hai algo que facer?
Cando desenvolvemos plans de igualdade en escolas e ikastolas dixéronnos “non podemos facer todo”, e é verdade. Por unha banda está o plan de igualdade, pero tamén o medio ambiente, a difusión do eúscaro, a inclusión… Vemos boa vontade nos centros educativos, pero están desbordados. Fóra da educación tamén hai onde e como actuar! No lecer, dentro de casa… Ao ofrecer un libro aos nenos, podemos tentar que o escritor sexa unha muller, o mesmo con películas ou series. Hai moitas mulleres creativas para que as convertas en referentes! A responsabilidade é de todos.

Serven os plans de igualdade para calquera grupo?
Adaptámonos á situación de cada entidade. As pequenas empresas, por exemplo, non teñen que facer necesariamente un gran plan de igualdade. Moitas veces é suficiente con algunhas sesións. Pódese avanzar moito desde pequeno, con poucos talleres prácticos. Quen ten ganas fai o esforzo. Limpar as cuncas despois de tomar un café en grupo e respectar a palabra na reunión, por exemplo, parecen bobadas, pero aínda esta é a realidade en Euskal Herria.