Co acordo de Tubacex, as empresas valoran, non o txinti sobre o valor da loita. En boca dos xefes, o acordo é bo porque Tubacex é agora máis competitivo. O problema non era a viabilidade, senón a rendibilidade. Por razón dos traballadores. Os vellos novos. Pero tamén dixeron máis: Que Tubacex está máis preparado para a transición ecolóxica grazas ao acordo.

O custo ecolóxico da produción non foi obxecto de debate. Que o futuro económico e social do val sobre o que se asinta a industria tamén esixe cuestionar o modelo produtivo. Si fálase da necesidade da transición e tómanse decisións, non será para buscar unha solución que asegure a rendibilidade de Tubacex e do resto de multinacionais.

Tamén se podería anunciar que os custos da crise enerxética correrán a cargo dos traballadores. O goberno do PNV-PSE estivo acompañado pola empresa neste obxectivo, que a pesar de cambiar as súas intencións iniciais, conseguiuno en gran medida. Os custos de produción aumentaron un 18% nun ano no Estado español. A conxelación dos salarios para catro anos, a prolongación da xornada e a redución do número de traballadores, fixeron que as consecuencias da crises enerxética sexan asumidas polos traballadores.

Non nos equivocemos, o problema non é o acordo asinado pola comisión de Tubacex como consecuencia dunha loita exemplar. O capital ten poder para decidir que nós pagamos as crises que el crea e alimenta. A lei á medida, a política e o poder que lle outorga o goberno ao seu lado tamén nesta crise. En Ayala loitaron sen ningún tipo de complexidade para limitar este poder. Actuar sen complexos sobre a distribución da riqueza, a redución da xornada, o control social da privada ou a necesaria intervención pública na economía, será tamén a vía para comezar a chamar á nova normalidade imposta.