O Goberno de España decidiu subir o salario basee. Unha subida escasa, e porque a patronal se quedou fóra da foto, non se pode dicir que sexa un paso valente. Os sindicatos vascos han criticado o ascenso, non é suficiente coa realidade económica local, e encarecéronnos máis que esa vida. Denuncian que se acordou entre Madrid e os seus axentes. En Hego Euskal Herria saímos á rúa a favor dun salario basee de 1.200 euros, aí situamos o mínimo, e a esixencia non está nesa mesa de diálogo, nin sequera como obxectivo final, que na súa opinión é básico, 1.059 euros.

Hai que ter en conta a escasa revolta das patronais de Navarra e da CAV, así como dos conselleiros e conselleiras que lles acompañan. Non son máis xenerosos, non é cuestión de respecto, nin de preocupación pola precariedade e a extensión da pobreza. Esta subida non terá apenas efectos aquí. Na maioría dos convenios os salarios están por encima. E fácil, moi fácil de pagar por baixo do salario basee, por exemplo desde que se autorizaron horas extras en xornadas parciais. A precariedade ha desvalorado o salario basee e non só pola súa escasa contía. No mercado laboral formal hai unha precariedade suficiente para converterse nunha mera formalidad, e é aí onde hai que dar os pasos para que sexan produtivos sen a autorización da patronal.

A cuestión de fondo sitúase no mercado laboral non formal, nun ámbito no que o recoñecemento dos dereitos laborais básicos e a mellora anual sería realmente eficaz. A Asociación de Empregados de Fogar denunciou que 9 de cada 10 persoas que traballan no interior do fogar non perciben o salario basee, mentres que só 4 das persoas que traballan no exterior percíbeno. Como é sabido, a maioría das mulleres. A cuestión non é baladí, cada vez que as melloras que se conseguen formalmente exclúen a quen traballan no espazo non formal, prodúcese unha maior ruptura entre nós.