Salvou moitas veces a máis dunha esmorga.
[Ri] Eu son a primeira persoa que ama a festa. E gózase aínda máis cando es ti quen propón eses espazos para a danza. Ofrézoo sempre que podo. Ao final, o sistema de festas está como está: estás sometido a garitos e permisos, e eu quero propor unha alternativa. Que a xente autogestione a súa festa. Queres esmorga? Colle a bici, segue ao monte, fai a túa festa.

A pandemia ía complicar a cuestión.Dificultouno
moito porque houbo unha situación de risco social. Pero ao mesmo tempo fíxonos organizarnos doutra maneira, máis familiar, máis controlada. Todo o mundo necesita estar coa xente, socializarse, bailar. Que cada un fágao á súa maneira.

Para ti, con todo, non é unha esmorga. Tamén ten a súa reivindicación.
Ten dúas caras. Hai esa enerxía para bailar e gozar da música, pero detrás dela tamén hai unha reivindicación para recuperar os espazos públicos. A rúa depende de intereses privados, ao servizo dos poderosos. Estar a facer o que queiras nunha praza coa túa bicicleta e música é unha actitude política para reivindicar que a rúa é de todos.

Por tanto, pódese reivindicar o rave sen parecer demasiado juerguista?
Claro, absolutamente. O rave é unha acción política de resistencia a favor dos espazos públicos. A rúa está a privatizarse cada vez máis e o lecer convértese en consumo, pago. Négase á xente a posibilidade de autogestionar a festa, é dicir, gozar do seu tempo.

De onde lle vén a afección á música?
Desde pequeno educáronme en música, fomos moi afeccionados en casa. Toquei na banda do pobo e nas charangas, o trombón, e tamén toquei o piano. Vivo a música. Despois deixei os instrumentos, pero como DJ sempre tes a música presente. E sobre todo quero facer música pública, compartila. Fíxeno con charanga e fágoo como DJ. Non o gardas para ti, a música sempre é con máis xente. Iso é o que fai bonita.

En que consiste a música transformadora?Para
min é un aglutinante superpotente, porque engade ritmo, palabras e mensaxes á rúa. É un himno común para a xente. Todo o mundo pode gozar da música. É unha ferramenta moi potente para a cohesión. E na rúa polo a disposición de todos, sen pasar por institucións ou salas de música. A xente ten moita empatía con isto. Bo, en xeral [risas].

Como fai o DJ para facer súa a súa música? Porque non é o seu creador...
No 95% é música doutros. Eu fixen algún remix, pero sempre preferín interactuar co público antes que estar a gravar no estudo. Cada DJ dá o seu toque, o seu discurso á música que pinta. Motívame como asociar un estilo co outro. Ao final, eu tamén bebín de moitos estilos: toquei na charanga, nas Big Band, música latina, e tamén tiven un grupo de rap. Gústame mesturar todo iso e pór o meu selo.

E cal é ese selo?
É unha música para gozar, para bailar sen prexuízos. A miña única etiqueta é esa, que non teño etiquetas. Gardo na miña maleta calquera canción que transmita algo bonito. A miña característica máis destacable é que mesturo a música coa bicicleta para que sexa móbil, saia á rúa e levásema a lugares que, a priori, non se entenden como espazos de festa.A
música é unha parte da moeda para ti, porque a bicicleta é a outra.

Eu, desde pequeno, relacionei a bicicleta co lecer, para ir ao monte. Logo, cando vas á cidade, empezas a entender a bicicleta como un elemento case político, desde o punto de vista da mobilidade, e como unha alternativa para non depender do coche. Por outra banda, desde o punto de vista artístico e musical, no terreo perfumista, a unión da bicicleta e a música permíteme reivindicar o espazo público. Considéroo un instrumento de creatividade e expresión, e experiméntoo.

Tamén é un dos impulsores da Masa Crítica de Pamplona. Esta marcha ciclista arrinca unha vez ao mes. Que é?
Non inventamos nada, ten moitos anos de percorrido por todo o mundo. Permaneceu activa en Pamplona durante anos, especialmente ligada aos movementos ecoloxistas, nun sentido máis militante. Logo veu en decadencia. Eu, á volta de Madrid, movinme con ganas parecidas para reactivar o movemento. Engado música para facer máis lúdica, máis divertida. Basicamente reivindícase que o espazo público sexa para as bicicletas e para as persoas, e non tanto para o coche. As nosas cidades sempre estiveron mirando ao coche en favor do vehículo privado.

Como se ve Pamplona desde aí arriba?
Hai dous Pamplona onde te moves. Para min era un centro urbano, o de Opus Dei e o de UPN. Pero ao mesmo tempo é unha cidade provincial, case un pobo, e hai guay, porque todo o que fas ten unha boa acollida, é fácil facer redes. Como cidade, Pamplona está en continuo cambio, porque hai moita xente con ganas de dar a volta á cidade, propondo cousas, sacando á rúa. É unha cidade para xogar. Nas grandes cidades as cousas disólvense. Aquí deixan pegada.