Coñecemos o esquecemento, porque tivemos memoria; cando nos reunimos en silencio sabemos que esquecemos algo. Que é?

Hoxe en día, cada vez máis, vivimos inmersos nunha noite escura; a nosa é unha sociedade que deixou de crer, que deixou de soñar, que lle dá as costas a non ver a realidade real. Dixéronnos que eramos parvos, que non valiamos nada, que fixemos todo mal, salvaxes, feos, negros, brancos, vermellos, amarelos, astalapicos, que eramos pobres, e nós crémonos. Aos poucos sentímonos buxán, fómonos enchendo de medo, todo se tergiversó, desconectámonos do grupo, da tribo, dos animais e do bosque. Perdemos o noso poder. Faláronnos do futuro, da seguridade, crearon o castigo e o premio, impuxéronnos o traballo de criado para vivir. Sumíronnos.

O noso desdobramento foi un proceso de anos, décadas e séculos; non hai máis que ver como quedaron as culturas antigas e milenarias. A antiga sabedoría se ridiculizó e estigmatizó, como en Tawantinsuyun (Colombia, Venezuela, Ecuador, Perú e o nome orixinal de Bolivia quechando), impóndolles sen piedade a lei da “civilización”, a lei de deus e homes, negándolles e extirpándoas do solo. Ás súas xentes destruíronlle os seus referentes culturais. Eliminaron o sentido profundo das relacións humanas, cos antepasados e coa natureza. A individualidade dunha persoa non existe no illamento, xa que só se desenvolve en función do grupo e do lugar no que se integra cada persoa.

Somos unha sociedade dorida, sentimos enfermos e illados do medio ambiente, e é precisamente esa carencia a que provoca o ferido, a enfermidade das sociedades industrializadas do noso occidente.

Na nosa condición de feridos, enterramos a esencia da vida, e as actividades que nos cumpren e as que nos ensinan a cura parecen unha bobada. Que estamos a facer con este mundo? Que soñamos si levamos ao baleiro? Estamos espertos? Durmido? Estamos vivos ou mortos? Até onde debemos ir para acordarnos? Cantas xeracións temos que curar? Que historia tócanos desfacer? Debemos adaptarnos a unha meta amarga e desesperarnos ou bailar a guillotina como elemento transformador? Ou será posible recuperar os dotes e talentos que nos levaron a descubrir o primeiro lume que iluminou algunha vez á humanidade?