Chegou o mes de setembro e boteille a culpa outra vez. Non foi un ano fácil, nin un verán tenro. En xuño xa previamos que a labazada ía ser dura, pero despois de todas as que recibimos non nos quedou ningunha terceira fazula. Todos levamos unha áncora pesada colgando dos pés e durante estes dous anos tivemos que reaprender andando transportando esa carga. Pero a culpa tena un ano máis, non a áncora que nos atou ás pernas.

Levamos moito tempo triste, canso e enfadado, pero é máis fácil botar a culpa a este post-verán. Isto é máis fácil que recoñecer as fisuras que se abriron nos nosos supostos corpos estables. Máis fácil que recoñecer o que nos produce o baleiro das persoas que perdemos este ano, recoñecer como a crise dos coidados aterrou a nosa casa, balizar a incerteza que tes no traballo, recoñecer que non tes motivación, senón reflexionar sobre a ancoraxe que levas atado aos pés.

Estou canso. Frustrado. Noto que o tempo me escapa e que non podo correr para atrapalo. Eu quero lembrar o meu como falan os meus pais da mocidade, pero aos poucos estanme pechando as portas á nostalxia do futuro. Unha canción di que os mozos temos un proxecto de vida máis aló da obediencia, pero a mínima desobediencia non é lexítima como unha nova xeración. Non está permitido beber unhas latas no parque do teu pobo con amigos, pero é lexítimo que ao acabar a carreira e non poder traballar, téñase que apuntar a un terceiro máster. Non é lexítimo que as reunións de militancia sexan precarias, pero si que se fagan exames presenciais en aulas de cen persoas. Non é lexítimo dar visibilidade ao noso punto de vista cando nos chamaron “chorando”, “egoísta” ou “asasina” nos medios de comunicación, pero é lexítimo que nestes dous anos haxa que ler aos titulares de nós. A nosa tristeza, enfado e frustración nunca é lexítima, e quizais por iso sabemos reflectir a felicidade plástica nas redes sociais, aínda que logo esteamos a explotar con outras variantes. Maniféstase no aumento da nosa taxa de suicidio.

Estou canso. Frustrado. Pero a culpa é de setembro. Porque é máis fácil pór o estalido motriz no punto de mira que realizar unha análise das causas para evitar novas explosións. Quizá por iso fan tantas cancións a este sucio mes. E falo de mozos como estou a falar de setembro, pero a nós, aos mozos, a diferenza de setembro, ninguén nos ofrece cancións.