É un debate habitual si podes escribir sobre unha opresión que non viviches, estando nunha posición de privilexio. Os homes poden falar da experiencia das mulleres? Heterosexuais sobre lesbianas e gais? Os brancos sobre os racializados? Por unha banda, escoitar a voz dos afectados pola discriminación e a exclusión é o máis enriquecedor, pero doutra banda tamén é un traballo a realizar unha mirada crítica á súa posición de poder. Niso traballa o escritor.A súa autora,

Xuliana Léveillé-Trudel, fálanos da comunidade inuit que habita no Ártico canadense. O último verán pasou por alí organizando e dinamizando actividades para os nenos e nenas, onde poderá ver e alegrar o apreso. Compartirá as experiencias e reflexións dunha nova muller branca vasco-falante canadense/quebequesa, exterminada e explotada nunha comunidade.

Na portada podemos atopar o título Nirliit: na linguaxe ‘antzara’ inuktitut e metáfora do protagonista, que no verán vai cara ao norte e no inverno cara ao sur. En canto á imaxe superficial, atopámonos coa ‘bisutsa’, a densa neve que esconde o vento, unha zona climáticamente moi fría e dura, que habita na tundra ao norte do límite da selva, onde se alternan a luminosidade cegadora e a escuridade pálida.O

protagonista fala á súa amiga Eva e ao fillo de Eva, Elijah, que foron asasinados e eliminados. A través destes monólogos fainos unha radiografía dun pobo que, desde o seu punto de vista, non ten nada que ver co África orientalista de Conrad nin coa exótica India de Foster. Como di o narrador: “Sinto culpable do meu país rico, da miña familia unida, da miña formación. Sinto a necesidade de apagar os lumes, de salvar aos nenos, de facer algo neste

mundo corrupto”. Mostra a colonización canadense dos europeos, como os cazadores nómades convertéronse en sedentarios e dependentes. Viven un día a día con moita violencia, que tamén aparece na prensa dos últimos tempos: segundo o estudo sobre as mulleres indíxenas mortas, produciuse un ‘xenocidio racial’, e en moitos internados xestionados por institucións e destinados a discriminar e disciplinar a súa cultura, centos de nenos e nenas indíxenas están a atopar cadáveres.