Attica (Nova York, EEUU), 9 de setembro de 1971. Os prisioneiros do cárcere de Attica subleváronse, empuxados pola necesidade de lograr dereitos políticos e mellores condicións de vida, e conseguiron controlar o cárcere durante catro días. Nas primeiras horas houbo catro mortos: tres presos e un vixiante. Os sublevados secuestraron 42 gardas e obreiros do cárcere.
Como di a entrada dese día do calendario de ARGIA, 1.281 foron os prisioneiros sublevados. Nese momento había 2.243 presos en Attica, aínda que en realidade o edificio estaba deseñado para un máximo de 1.200. E a acumulación non era o único problema. O historiador Howard Zinn describiu así as condicións previas á rebelión: “Os presos pasaban entre 14 e 16 horas ao día na cela, líanlles o correo e limitaban as lecturas, facían visitas de familiares cunha pantalla, a atención sanitaria era moi deficiente, o sistema de liberdade condicional inxusto, o racismo en calquera lugar…”. Nese momento, o 54% dos prisioneiros de Attica eran negros, cando a poboación de negros do estado de Nova York roldaba o 20%, e o 37% brancos, a pesar de superar o 70% da poboación estatal. En canto ás gardas, todas as demais eran brancas.
A pesar de que nas negociacións iniciais aceptábanse diversas esixencias dos presos, o gobernador estatal Nelson Rockefeller negouse a falar cos sublevados e o cuarto día ordenou a recuperación do cárcere con forza. Causou 39 mortes: 9 reféns e 30 prisioneiros. Unha vez controlada a insurrección, os medios de comunicación que esperaban no exterior explicaron con todo detalle os horrores dos sublevados aos mortos. Máis tarde descubriuse que non era certo, que todos os mortos foron causados por forzas policiais.
Inmediatamente despois da sublevación, o estado neoiorquino adoptou, en teoría, seis medidas para mellorar as condicións dos cárceres. Na práctica mellorou pouco. E ese pouco mellorado desaparecería nas dúas próximas décadas, cando entraron en vigor leis desequilibradas e inxustas contra a droga en todo Estados Unidos.
Os presos, tras unha longa e dura loita, obtiveron en 2012 a xustiza que lles deu a razón e recibiron un total de 8 millóns de dólares en concepto de indemnización. Inmediatamente despois da sublevación, o estado neoiorquino adoptou, en teoría, seis medidas para mellorar as condicións dos cárceres. Na práctica mellorou pouco. E ese pouco mellorado desaparecería nas dúas próximas décadas, cando entraron en vigor leis desequilibradas e inxustas contra a droga en todo Estados Unidos.
"Lograron deshumanizar aínda máis aos presos"
Na época da rebelión había 12.500 presos no Estado de Nova York, fronte aos 72.600 de 1999. Na actualidade, EE.UU. é o país con maior porcentaxe de poboación recluída no mundo, con 2,3 millóns de persoas. Máis do 40% son negros, aínda que só representan o 14% da poboación total.
En 2016, o historiador Heather Ann Thompson recolleu en detalle o sucedido en Attica no seu libro Blood in the Water (Sangue na auga). Ademais de entrevistar aos protagonistas e ás testemuñas, tivo a oportunidade de analizar documentos non públicos, grazas a un erro administrativo nos arquivos de Buffalo. Pero Thompson non é optimista: “As rebelións sufridas en Attica e noutros cárceres da mesma época estaban estreitamente relacionadas co movemento a favor dos dereitos civís. A resposta desproporcionada das autoridades logrou romper ese vínculo, opor á opinión pública e deshumanizar aínda máis aos presos.
Parece que na última década uns poucos presos volveron a organizarse a favor dos seus dereitos, pero logo ve, por exemplo, que hoxe os presos pasan máis tempo no illamento que nunca. As condicións actuais son moito peores que as de fai 50 anos, porque despois de Attica non se cambiou o que había que cambiar”.
Iragan urteko Frantziako Estatuko presondegien bilanak egoera gordina utzi du agerian. Dominique Simonnot txostenaren arduradunak azpimarratu du kartzelak jendez gainezka direla, beren edukieraren %200eraino batzuetan. Gain populakuntza horri lotzen dizkiete baldintza oker... [+]