Sempre nos ocorre de forma parecida. En política non é bo ser tan cribles, senón engánannos unha e outra vez. De que estou a falar?Mire, hai pouco, e despois dunha longa e apaixonada negociación, fixéronnos crer que en Cataluña, ao final, formouse un Goberno independente, distribuíndo os cargos de responsabilidade fifty -fifty e acordando o cargo president. “Xa era hora! Ao final cumpriuse o mandato lóxico que viña dos resultados electorais: formouse o goberno independentista correspondente á maioría independentista!”.

Inozoa, porque a pota estalou poucos días despois, desde o cárcere, esperando o indulto, abriu a carta o xefe da ERC, Oriol Junqueras, provocando un terremoto que enterrase a mesma posibilidade de independencia. As seguintes reaccións, tanto en Cataluña como en Madrid, déronnos a medida do sismo. Pola contra, en Euskal Herria predominou o silencio. Talvez esta actitude de ERC poña nun lugar moi incómodo aos que antes se consideraban uns aliados fecheiros e abrazábanse con el. Agora ninguén quere aparecer no espello de Oriol Junqueras, ao parecer.

É comprensible. Desde a honestidade intelectual, porque esta última actitude de Junqueras é absolutamente inaceptable. Non só porque é todo o contrario ao que el e os seus compañeiros defendían con firmeza até hai pouco. Máis lonxe que iso, porque esa posición política actual non ten ningunha coherencia lóxica en si mesma, e isto tamén ten que ser coñecido por Junqueras. Si vostede anuncia que rexeita totalmente a acción unilateral, diga que resolverá o grave conflito a través do diálogo, con quen e co Estado español, vaiche sen ningunha forza a ese hipotético diálogo. Esquéceche da independencia. Esquéceche do referendo. Esquéceche de calquera obxectivo que España non queira. Conseguirás indulto e pouco máis. E punto.

Si todo isto é tan evidente, como vestiu ERC a súa conduta política até agora? Pois a través da teoría que se pode chamar independencia do segundo tempo. Aínda non temos posibilidades obxectivas de saltar á independencia, pero agora temos que aumentar o número de partidarios, amplialo, e nunha segunda ocasión, supoñamos dentro de 20 anos. Esta estraña e infundada teoría foi atopada recentemente na nosa casa, entre os aliados ou seguidores de ERC. Que ocorre na práctica no desenvolvemento desta “teoría”? Pois que o comportamento político e mesmo a linguaxe mesmo vai cambiando, xa non se fala tanto da independencia, senón de conceptos máis ambiguos como a subduración, a soberanía ou a capacidade de decisión. Finalmente, prímase un goberno existente no Estado e, apoiándoo, axúdase ao propio Estado a estabilizalo, esquecendo na práctica o clamor do noso propio Estado. Non se ve necesario. No seu lugar, negócianse co goberno de quenda as melloras das situacións máis dramáticas, xa sexan indultas ou mitigar as situacións dos presos.

Entón, a que vén facer promesas de independencia aos cidadáns, sobre todo en vésperas electorais? A que vén a formación de gobernos de maioría independentista? A que se debe eloxiar que as maiorías son soberanistas nos parlamentos? Falemos claro: sen unha mobilización rueira forte, sen desestabilizar e bailar ao goberno da quenda de Madrid, sen manter firmemente os nosos valores e obxectivos nacionais, a independencia nunca será unha verdadeira oportunidade nin será crible. Seremos subditos do Estado existente si non queremos ir á independencia.