O poeta tardou en responder porque era amigo dos aforismos, e respondeu así: “A tradición é lembrar. E que é lembrar? Facer presente, resucitar”. Achiary recoñeceu así o seu papel de contrabandista, sobre tradición e vangarda Onde está Lekeitio? Xornadas.

Foi o antecedente da exposición Comunicación-incomunicación, dirixida por Maddalen Lujanbio, Itxaro Borda e Xabier Erkizia. Que pode saír mal?

Non hai respostas claras, pero as sorpresas si, decenas. Unha actuación de Bertolt Brecht na Donostia franquista en 1967? Un dicionario de imaxes? Poesía sen significado con preposicións en castelán e palabras aleatorias alemás? Unha chamada telefónica a Laboa é un poema? Que ten que ver neste concerto improvisado de instrumentos tradicionais de todo o mundo? Que fan aquí as gravacións de paxaros? E pódese ver Axut de José Mari Zabala?

As unións aleatorias teñen unha orixe. O punto de partida da exposición son os ensaios experimentais Lekeitio, que parten dos ruídos escoitados por Laboa no barrio rural de Gardata, preto de Lekeitio, a partir dos sons do eúscaro e dos recordos da rabia da guerra. Laboa, un dos cantantes máis marabillosos que deu o eúscaro, non fixo en eúscaro as súas cancións máis universais. Pezas formadas pola suma de berros guturais, armónicos, afónicos e desafinados, que poden afundir sobre todas as linguas ao veciño de Pune, Algeria ou Lima.

Xunto a Laboa, ademais de Artze, Zabala e Zumeta, atopamos Zeruko Argia e Radio Popular, o grupo de teatro Jarraitu, Tarek Atoui, Pauline Oliveros, María Salgado e Fran MM Cabeza de Vaca, entre outros.

A exposición mostra as respostas que se moveron dentro da pregunta de Achiary. En definitiva, somos conscientes de que a tradición e a vangarda van da man. Como dicía Arce: “A pesar de que a tradición é a máis antiga, porque a de hai moito tempo é mesmo máis antiga que aquel primeiro día, é máis moderna que a nova, porque nunca se envellece”. Non o confundamos co folclore. Moito menos co folklorismo. Porque é a creación de tradición.