Darryl W experto no ámbito LGBTQ. O autor inglés Bullock recolle a historia e as historias dun colectivo gai baseado na amizade, Velvet Mafia. The gai men who ran the swinging sixties (Mafia de Belus. Os gais iniciaron os anos festivos da década de 1960). Esta mafia de veludo estivo formada, entre outros, polos seguintes homes: O manager do grupo Beatles Brian Epstein, o empresario Larry Parnes, o manager da banda The Who Kirt Lambert, o produtor de discos Joe Meek, o xefe da discográfica EMI Joseph Lockwood, o manager de Bee Gees e Cretonam Pittont Stigwood, e a casa do músico Board-Board-David Napatier. O relato comeza na década de 1950, cos primeiros rockers importados de EE.UU. e creados en Inglaterra, e prolóngase até a década de 1970, á luz dos raios brillantes e andróxinos do movemento glam.

A actividade sexual dos poderosos homes gais ocorreu en segredo, xa que a homosexualidade no Reino Unido non se despenalizó até 1967. Como consecuencia desta limitación administrativa, os empresarios beneficiábanse das estrelas novas que estaban baixo a súa protección para quentar sabas e corazóns. Con todo, e como destaca o autor do libro, o obxectivo principal dos donos de managers, produtores e discográficas de tempada foi enriquecelos ao máximo. “É importantísimo que a xente entenda que as persoas LGBTQ non eran só parte do que orixinou a cultura do rock actual, senón que foron a forza motriz que existía detrás dela. Eran persoas que impulsaban as cousas cara adiante. Os que buscaban o último para empezar a revolución cultural”, explica Darryl W. Bullock no diario The Guardian.

Con todo, as traxectorias musicais dalgunhas estrelas recentemente nadas acabaron violentamente ao negarse a manter relacións sexuais, como a pioneira empresa musical Larry Parnes, que substituíra ás novas estrelas por unhas relacións moi conflitivas, ofreceulles unha gran axuda para canalizar a súa creatividade e triunfar, pero tamén as explotou económica e sexualmente. Parnes tentou deitarse con jovencitos de rock, aínda que fosen menores de idade. O mesmo fixeron Brian Epstein e Robert Stingwood. “Tiñan un lado totalmente inmoral”, pero como o seu obxectivo principal era facer eslamiadas, moitas estrelas desenvolveron longas e exitosas rutas, grazas á aceptación a miúdo de ser tratadas de forma violenta. A cambio, os músicos recibiron un gran apoio artístico por parte dos mellores managers. En moitos casos produciuse unha relación de total confianza, como a de Kit Lambert e a do líder de The Who, Pete Townshend, un manager que utilizou todo o seu coñecemento artístico e musical para que o guitarrista realizase a ópera histórica Tommy rock.

Finais tráxicos

Neste contexto, coas moedas e a fama por milleiros, algúns destes prestixiosos e poderosos profesionais viviron terribles mortes. Foron perseguidos pola súa sexualidade e, como consecuencia deste sufrimento, algúns tomaron tamén o camiño consciente da morte. Joe Meek, un innovador produtor, suicidouse en 1968: entrou na cabina de mando do estudo, tentou sacar ao seu propietario do estudo e despois dunha forte discusión disparoulle nas costas e logo suicidouse co mesmo arma o día do aniversario da morte de Buddy Holly o 3 de febreiro. Pero antes, Meek foi detido pola policía por ter sexo cun home nos aseos públicos. O acontecemento tivo gran repercusión na prensa. “Aquel suceso puxo as cousas en marcha para que se suicidase”, Darryl W. Segundo Bullock. Ironicamente, cando en 1967 se despenalizó a homosexualidade no Gran Reino, a persecución cara aos homosexuais aumentou.

Ademais, moitos dos mafiosos de veludo eran gais e xudeus. Ao fío desta dobre identidade, producíronse fortes conflitos nos cerebros dos homes. Proba diso é Brian Epstein, famoso manager dos Beatles, quinto beatle. “Con todo iso loitaron apaixonadamente [Epstein]”, afirma Darryl W. Bullock. Era un autodestructor, drogadicto, que vivía afundido na melancolía á que afectaron desafortunados e dolorosos amorantes. Foi golpeado e chantajeado polos homes. Afundirse no caos afectivo. Faleceu en 1967 por sobredose de barbitúricos. Tras a morte de Epstein, John Lennon confesa que o grupo Beatles estaba a piques de terminar. “Aí deime conta de que estabamos en problemas”, dixo Lennon en 1970. A vida de catro músicos e millóns de persoas en Liverpool foi transformada polo manager dos Beatles, que á súa vez revolucionou a historia do pop e do rock para sempre.

Tamén destaca o final de Kit Lambert, un sanguento acontecemento: A finais da década de 1960 afogouse no alcoholismo e morreu unha década despois debido a unha hemorraxia cerebral causada pola malleira dun camelo.

Segundo Bullock, a nova escena creada e impulsada por estes homes, xunto coa festiva, foi fundamental para cambiar os tabús, e a Velvet Mafia. A través do seu libro The gai men who ran the swinging sixties quíxolles recoñecer pola súa achega. Aínda que non é un merecido recoñecemento, o escritor británico ha revelado que detrás da cultura pop e rock escondíase unha comunidade silenciosa LGBTQ.

Sen pegada de mulleres

Bullock non atende ás mulleres no seu traballo. “Así eran as cousas da época. Naquel momento, as mulleres tiñan que quedar en casa e criar nenos”. Con todo, na década de 1960, na escena do rock e do pop británico existían unhas poucas lesbianas poderosas, a pesar de que os escritores non se recollesen no seu libro, como o produtor Vicki Wickham, que traía aos grupos que participaron no programa pioneiro de televisión sobre música pop, Ready Steady Go. Wickham é lesbiana, pero cre que a sexualidade nunca foi un problema para ela. “Na década de 1960 non saín do armario. Non sabía que era realmente. Todos sabían que eu era lesbiana, pero eramos tan inconscientes politicamente”. Wickham realizou unha destacada carreira como manager, gobernando carreiras de artistas como Dusty Springfield ou LaBelle. Ambos os artistas femininos. Springfield, nacido en Londres, gravou en 1969 o clásico disco soul titulado Dusty In Memphis, na cidade estadounidense de Memphis. LeBelle, pola súa banda, foi o grupo soul e disco formado en 1970 polo músico Patti LaBelle, que en 1975 gravou o famoso hit Lady Marmalade.