Do mesmo xeito que a maioría dos réximes autoritarios do século XXI adoptaron indumentarias electorais liberais, os golpes de estado utilizan cada vez máis procedementos brandos. Do mesmo xeito, os aparellos estatais e os poderes fácticos utilizan cada vez menos desaparicións ou asasinatos contra gobernos incómodos ou contra opositores ao sistema, xa que en moitas ocasións a loita contra eles é máis eficaz fabricar a morte civil.

Os réximes elixen e/ou escalan entre as tres estratexias para facer fronte aos opositores: a exclusión sociopolítica, a morte civil e a persecución física (desaparicións e asasinatos).

A exclusión sociopolítica é a estratexia máis branda e exércese na normalidade cotiá. Si o Estado é forte e a ameaza representada polo opositor é baixa para o réxime, entre outras cousas porque ten pouca protección social, o máis habitual é aplicar a exclusión sociopolítica. A oposición é tolerada, pero será vixiada e presionada polo Estado e terá o acceso aos medios de comunicación pecho ou moi restrinxido.

Si o afectado é de Occidente queda sen altofalantes en casa e fóra. Si por casualidade consegue certa repercusión fóra, non ten moita influencia porque Occidente controla o relato grazas á hexemonía cultural e mediática. Pero se o opositor pertence a un país no que Occidente se reuniu, a estratexia de exclusión sociopolítica non é moi eficaz. Aínda que o opositor está silenciado internamente, no exterior Occidente pode colocar un altofalante para que o eco chegue a casa, aumentando o tamaño da ameaza ao réxime.

Si a dor que pode facer o opositor ao réxime é importante, exponse a estratexia de persecución física excepcional. Con todo, cada vez utilízase menos na bumera que pode ter por efecto. Por iso, si o opositor é forte, o que está de moda é tratalo cos procedementos excepcionais previstos dentro da normalidade para levar a cabo a morte civil. As técnicas máis eficaces son a enjuiciamiento xudicial e o linchamento mediático. O obxectivo é manchar o nome do opositor e, nese sentido, si necesítanse encarceramentos estarán con ou sen razón. Hai diferentes graos de eficacia nesta estratexia, son moi exitosos cando os países occidentais practícano, menos eficaces cando o fan os países baixo control da OTAN, e cando o fan inimigos designados por Occidente sofren polo menos moito coa guerra de propaganda.

Así, os nosos lectores coñecerán ben a persecución contra o xenófobo Aleksei Navalni, ou contra o novo xornalista bielorruso Roman Protasevitx, de extrema dereita, e o ex miliciano do batallón neonazi Azov. Con todo, non saberán nada sobre a prisión e o xuízo de Algirdas Paleckis, líder da Fronte Socialista do Pobo de Lituania, ou sobre a prisión de tres anos de Mateusz Piskorski, líder eurasianista e anticapitalista do partido polaco Aldaketa. En calquera caso, poucos superan a xogada da morte civil perfecta de Julián Assenge. Un xornalista sentiu brutalmente o que é a morte civil, ensuciando, procesando, encarcerando, silenciando e eliminando da axenda mediática a información sobre crimes cometidos por Estados Unidos.