O pasado 26 de abril, Día da Visibilidade Lésbica, impartín unha conferencia por encargo dunha universidade. Custoume que me dese o visto e prace. En primeiro lugar, asumín que non son unha lesbiana buxán, completa, total (ver proxecto Nola esan/izan bollera euskaraz) e que sinto a síndrome do estafado cando me toman como referente a lesbiana.

O 17 de maio, día internacional contra a LGTBIfobia, entrevistei a Cris Lizarraga, membro do grupo de música Belako, para un documental, porque ultimamente está a fomentar a visibilidade da bisexualidad, e falar con el deume as claves para entender esa sensación.

A nosa traxectoria é similar: por falta de referentes e oportunidades creceu no heteronorma, viviu experiencias difíciles cos noivos, e cando empezou a ter relacións lésbicas, o bollera optou politicamente pola identidade. Con todo, cando escoitou a entrevista da educadora sexual A Psicowoman en Pikara Magazine á activista bisexual Elisa Coll, deuse conta de que o lesbianismo político encadeaba na síndrome do engano que eu mencionei. Grazas ao discurso de Coll, desconstruyó a sentenza da bisexualidad no seo do movemento LGTBI (que non é disidente, que é binarista*, que a bifobia non existe…).

Entón, co recoñecemento do seu bisexualidad adquiriu unha gran tranquilidade: “Supuxo pacificar co meu pasado, tamén co meu futuro”. Esa frase chocoume. Ás veces vinme tentando forzar unha coherencia biográfica. É dicir, neguei ou ocultado dalgunha maneira que vivín o amor, que vivín o desexo, que vivín o pracer cos homes. Que foi auténtico e non froito da alienación ou imposición heteropatriarcal, a pesar de que o machismo a miúdo frustrouno.

Ao futuro fíxoseme unha referencia especialmente interesante. No cine (The kids are all right, A Vie d’Adèle…) e nas series (The L Word, Orange is the new black) refórzase constantemente o estigma que padecemos as mulleres bisexuais na sociedade: que somos cambiantes, promiscuas e desleais. Que antes ou despois volveremos á heterosexualidad e será unha traizón de alto nivel para os que nos rodean. Esta narrativa machista convértese nunha pantasma para as lesbianas políticas e tamén prexudica a autoestima das lesbianas completas.

Elisa Coll tamén menciona no seu libro Resistencia bisexual que a bisexualidad é a única que non ten comunidade entre as siglas LGTB. Esta desprotección afecto á saúde emocional e esta identidade é outro obstáculo para vivir con orgullo.

Ser bisexual significa, nesta sociedade bifóbica, vivir continuas crises de identidade. Como Colle a Lizarraga, o músico de Belaco fíxome o máis importante. Causoume incomodidade a percepción de que esa bifobia interna influíu no proceso de autocomprensión e de integración social.

E, con todo, tamén son bollera, vivo bollera, vivo lesbofobia, amo a cultura lésbica.

Quizais ser cambiante non é un erro senón unha virtude.

Quizá a nosa sexualidade sexa máis rica que a simple dicotomía peixe/carne.

Talvez non teñamos que elixir unha ou outra.

Quizais podemos reivindicar o “Bollera é o único camiño”, sen esquecer que os carreiros son fermosos.

É posible que sexamos violentos.

*Propúxose Pansexual como bisexual binarista, pero, segundo Elisa Coll, unha boa definición de bisexual é que che guste o teu xénero e outros xéneros.