Pero Napoleón foi enterrado en Santa Helena. Pasarían case 20 anos antes de que os seus restos volvesen a Francia e outros tantos ata que entrasen na tumba actual. Retour deas cendres, o longo proceso, o retorno das cinzas.

Pouco despois da súa morte, o mito de Napoleón comezou a fortalecerse entre a poboación francesa, así como as peticións e os esforzos para levar os seus restos a Francia. Finalmente, en maio de 1840, a cámara de deputados francesa votou a favor de traer pistas, aínda que a proposta prorrogada dez anos antes foi rexeitada pola maioría dos deputados. O rei Luís Felipe I estaba de acordo coa decisión do goberno; a situación da Monarquía de Xullo era débil tanto no estranxeiro como no interior da casa, e pensaba que o regreso de Napoleón ía reforzar a súa posición e apagar o ambiente de revolta.

A expedición partiu en xullo a Santa Helena, presidida polo príncipe de Joinville, fillo menor do rei. O seu pai quería obter un beneficio político, pero o seu fillo aproveitou a viaxe para facer turismo. Entre eles, Cádiz, Madeira e Tenerife fixeron paradas sen ter en conta a cantidade de diñeiro que se estaba gastando. Tardaron 93 días en chegar á illa.

Os restos de Napoleón foron exhumados o 14 de outubro da súa primeira tumba e catro días máis tarde partiron os barcos. A viaxe de regreso foi moito máis curto, e máis barato, de 13 días, estimulando os riscos de conflito con Inglaterra. No interior de Francia a situación non era máis tranquila e o ambiente revolucionario estaba a estenderse, polo que o goberno decidiu acelerar a preparación do funeral de Napoleón e fixar a data o 15 de decembro. Para evitar as hostilidades practicaron unha cerimonia militar e non civil. É dicir, os cidadáns non puideron participar na espectacular cortesía de Napoleón. E, así, Luís Filip non conseguiu o seu propósito; ao contrario, esta decisión só provocou un empeoramento da imaxe da monarquía.

Napoleón foi enterrado, por segunda vez, en Invalídeslles, o 15 de decembro de 1840, pero a súa tumba, obra de Louis Visconti, estaba inacabada e ingresou na capela de Saint-Jérôme. O prazo de finalización do monumento ampliouse noutras dúas décadas e o orzamento engórdase enormemente; só polas pedras de sarcófago o Estado pagou 200.000 libras. O 2 de abril de 1861, nunha cerimonia privada, Napoleón Bonaparte foi enterrado por terceira e última vez.

Finalmente, o retour deas cendres non supuxo ningún beneficio político para ninguén e escavou profundos buracos na tesouraría.