Todos os anos, o 15 de maio, lembramos o día da Nakba en Palestina (“desastre”, en árabe). Ese día lembramos que o movemento sionista iniciou a limpeza étnica dos palestinos para crear o Estado de Israel en 1948. 750.000 - 800.000 palestinos foron expulsados da violencia; destruíronse centos de pobos, cometéronse matanzas, incautáronse as propiedades palestinas, cambiáronse os nomes de cidades e pobos e mesmo se introduciron novas especies vexetais distintas ás autóctonas. Para ocultar a existencia de Palestina. Todo iso para lexitimar a presenza dun dos principais aliados do imperialismo en Oriente Próximo.

Na actualidade, o Estado Sionista segue estando protexido pola complicidade explícita das principais potencias imperialistas (EEUU e UE) que, a pesar da súa constante vulneración da lexislación internacional, recoñécenlle unha impunidade total. Os procesos de negociación serviron unicamente para difundir o proxecto sionista, perpetuando a Nakba e o apartheid permanente contra os palestinos, ocupando os territorios, expulsando aos palestinos e falecendo.

Até aí os datos, a historia e os feitos. Datos que todos coñecemos perfectamente e que lembramos como “todos os anos”. Escribíronme “como todos os anos” e confundíronme as tripas.

Quero subliñar a importancia da contribución da solidariedade co pobo palestino á nosa loita. Unha verdadeira solidariedade máis aló dos límites das institucións liberais. Que vai máis aló dos tweets e titulares. Mentres se prepara este texto, as autoridades israelís expulsan das súas casas ás familias palestinas do barrio jerusalén de Sheikh Jarrah, para que logo sexan ocupadas polos colonos; nos territorios do 48, os grupos israelís atacan aos cidadáns “árabes”, así como as súas casas e comercios, polo mero feito de ser palestinos; e en Gaza, o exército israelí volve matar. Xa máis de douscentos palestinos asasinados. E digo máis de duascentas por ter que ir actualizando o macabro número de palestinos asasinados no proceso de redacción deste artigo, e creo que para cando se publique seguramente quedará obsoleto.

E mentres tanto, que non é máis que unha parte do que supón a ocupación palestina, eu volvo escribir “como todos os anos” ou “outra vez”. Estas palabras cada vez danme máis noxo.

“A gasa volve ser bombardeada”. Unha vez máis, “esta ou outra institución vasca ha convidado a un representante de Israel”. Accedín a Internet e puxen a CAF no buscador. Empresa que segue adiante co proxecto de construción dun tranvía nos territorios ocupados de Xerusalén, que axuda a roubar terras palestinas e vulnera a lexislación internacional. E vexo que todas as noticias están relacionadas cos novos contratos. E non pasa nada.

E atópome con centos de comunicados de organizacións e axentes de todos os niveis, que reafirman a necesidade de sentarme a falar por ambas as partes, equiparando a opresores e oprimidos. E éntranme ganas de vomitar.

Porque ninguén que cree na liberación dos pobos pode non admitir nin normalizar a opresión dun pobo que loita pola súa liberación, e moito menos por parte dunha entidade colonial e imperialista como o Estado de Israel.

Porque a loita por liberar ao pobo palestino é unha loita pola liberación dos pobos, contra o imperialismo e o sistema capitalista que provocan a opresión. Os que oprimen aos palestinos son os mesmos que aquí nos condenan a vidas precarias.

Porque ninguén debería estar obrigado a negociar permanentemente e a aceptar as condicións de quen lle oprime e de quen busca a destrución do seu país; pola súa utilidade para os intereses imperialistas, pola propia comunidade internacional que mantén a opresión.

Este texto pode parecer para pouco, salvo para sacar un pouco de rabia e reivindicar a necesidade de fortalecer a solidariedade internacionalista con Palestina. Polo menos, desde aquí, coincidindo coa campaña BDS que nos pediron, para ser capaces de dar unha resposta contundente, audaz e eficaz; co esforzo de normalizar un proxecto colonial, imperialista e profundamente racista, e pór fin a todas as complicidades que se dan en Euskal Herria co sionismo.
Polo demais, lede, escoiten e informen dos palestinos. Eles son os que importan neste asunto. Eles son os que se negan a ser expulsados das súas casas. Os que se opoñan ao acoso, á discriminación e á opresión. E fronte a ese modelo de resistencia e dignidade, cada un desde a súa trincheira, temos que loitar xunto a eles.