Escribo isto durante as vacacións de primavera. O noso agradecemento ás autoridades pola súa autorización para saír durante uns días da casa, do pobo no que vivimos ou da provincia na que vivimos. Cónstanos que a partir de agora os períodos vacacionais serán desta maneira.

A primeira vez que escoitei que o mundo se estaba convertendo nun campo de concentración, considerei que a comparación era excesiva. Agora non. Vivimos na mesma lóxica de control na que se construíron os enormes prados do século XX. Por suposto, os deseñadores de campo non só foron máis aló das súas dimensións (e, por iso, inconscientemente), senón tamén das tecnoloxías que utilizan, dando un novo paso ao horror.

De face aos barcos que corren as costas italianas, que levan inmigrantes baixo a sospeita de estar infectados, viñéronme os portabebés que circulaban polos ríos europeos na Idade Media... Escribo isto nos días nos que estamos a dar o paso de tolo a tolo.
“Demostrouse que temos pouca defensa. A enfermidade e a maldade teñen moito camiño por percorrer”.

Durante uns días abríronse as portas do campo... están a prepararse para novas medidas restritivas e regras arbitrarias para os brotes de virus que veñen. Aínda algúns amigos cren que este mal soño acabarase algunha vez. Eu creo que non é a miña crenza; castigáronnos até a vida para que haxa ondada, por fases, asustado e triste.

A máquina adoptou a misión de desmenuzar todo o que ten vida, asumir o que lle serve e queimar e queimar o que non lle serve. Poderiamos falar desa máquina; poderiamos falar de vida, de morte... Do mesmo xeito que os martelos, só nos falan da cantidade de positivos e da irresponsabilidade dos cidadáns.

Os responsables do experimento poden estar satisfeitos. A maior parte da xente está a confiar neles os seus corpos e os seus desexos, en lugar de facelo de forma intencionada. Fortes, enténdese, porque esperan que do xogo saian forzas renovadas. E os débiles...

A primeira vez que escoitei que os xefes de laboratorio, sexan estes, as elites, lembran a masacre de miles de millóns de seres humanos, non lle vin cor. Imaxinar unha crueldade que custe. Si non estáramos vendo cos nosos ollos...

Con poder de acción, poder relacional e intelixencia chegamos moi lentamente á primavera do ano pasado. Desde entón quedou patente que temos poucas defensas. A enfermidade e a maldade teñen tanto camiño libre.

Seguimos axitados escoitando voces de médicos, políticos, xornalistas, máis vacinas, máis controis. Seguimos vendo o corazón no golfo, as mans dos profesores que fan que os seus alumnos se gocen del. Cre que se está facendo en beneficio dos seus? Tamén podería pensarse que no tren dos sobreviventes non queren perder o seu asento ou queren comprar o billete para iso. Parece que chegaron moi finos até eses bancos, polo que poden ser os seus inmediatos ou queridos indignios das vítimas.

Non sei si a todos estes profesionais deberíaselles chamar a atención, porque hai vítimas. E con todo, enmascarando a un neno, silenciando unha opinión, cada vez que vexo a un amigo no camiño da vacina, non podo evitalo, os ollos vanme a eles.

Hai quen opina, en definitiva, que o plan de futuro que se está debuxando sobre a saúde é mellorar os bos exemplares (espuma), deixar que os malos exemplares (lixo) morran ou facelos morrer.

A pobre sospeita que entre os chorros de fume e merda, para que poida vivir, é mellor moverse por esa máquina. Segue interactuando en pequenas máquinas como o smartphone que lle fan aumentar as súas posibilidades, pero que lle fan diminuír a súa capacidade. Con todo, son as mesmas máquinas as que, con présas e de forma evidente, fanlle difundir entusiasmo (forza de ánimo, recordo, reflexión) e estreitas relacións, e as que lle imposibilitan para a acción.

Aos pobres, porque se quere dicir, máis que nada, que nos deixen en paz á maioría dos pobres que queremos, entre as cousas: entre amigos, entre queridos, na sociedade, e facer as cousas con arte, só nos quedaría: a arte.

Esperando algo que por agora non ten nome...