"É imprescindible saber que a maternidade non é un obxectivo innegociable"
- Tras os estudos de Belas Artes na Universidade Politécnica de Valencia, Paula Bonet (Vilarreal, Valencia, 1980) continuou os seus estudos superiores en Santiago de Chile, Nova York (EEUU) e Urbino (Italia). En marzo publicou o seu último traballo: A anguía (Anguía).
Cando e como decidiches vivir da arte?A pesar da
reflexión que me suscitou moitas dúbidas antes de decidir, sinto dalgunha maneira que tiña claro desde o principio. Non había outra alternativa… Di
que todas as artes nacen do mesmo sitio para satisfacer o mesmo obxectivo. Que buscas entre ti?
Entenderme, sen dúbida.
Dúbidas, por que?
Porque en casa a arte non se consideraba un oficio, era incompatible con “gañar seriamente a vida”. Era un bo estudante e a miña nai quería facer estudos de “proveito”, xa sabes, Medicamento, Arquitectura ou Dereito…
Que lugar tiña a arte na túa vida cando era pequeno?
Era fundamental, diría que ocupaban un lugar importante, case na súa totalidade. A lectura e os debuxos eran exercicios cotiáns. Iso si, os fins de semana sacáballes máis mollo. Recordo que utilizaba a lectura cando estaba alí onde non me interesaban, e a pintura e os debuxos facíanme sentir saturados.
Hai tres anos publicou Roedoras. Corpo de embarazada sen embrión (Roedores. Corpo da embarazada sen embriones). Un libro que rompe tabús a través da túa experiencia persoal e sóltase dun aborto espontáneo. Para
empezar quería cuestionar a maternidade e a nosa relación co corpo, que é o campo dunha loita que non ten nada que ver connosco e que nos empuxa a un lugar concreto e moi limitado. Doutra banda, como autor, quería atreverse a publicar un texto que non necesitaba imaxes para existir.
Di que ese traballo o creaches para todas as mulleres que sufriron en soidade experiencias similares a vostede. Até que punto é importante visibilizar a realidade da maternidade?
Sendo muller, é imprescindible saber que a maternidade non é un obxectivo innegociable. Ter isto claro é fundamental.
Cres que a maternidade é unha imposición social? Por que?
Si, creo que así é. O chileno Diamela Eltit explícao perfectamente. El di no seu libro Contra os fillos (Fillos contra os fillos) que a trampa de preguntas que escoitamos desde que somos pequenos déixanos marxe para pouco movemento: “Cantos fillos queres ter?”. E é que a través desta pregunta o noso cerebro rexeita directamente a posibilidade de non ter fillos. Máis tarde, imos sentindo e vemos como a sociedade mira o receo e a pena coa cara ás mulleres que non son nais, coma se fosen mulleres con erros.
O aborto está tan esquecido que, a diferenza doutras perdas, non hai palabras para describir á nai do neno perdido.
Si non me equivoco, Rebecca Solnite di que o patriarcado non actúa con torpeza, senón con mala intención. Detrás da ausencia desa palabra hai unha clara intención perverso.
Vostede falou claramente de violacións máis aló do aborto. O pasado mes de outubro fixeches público o ataque sufrido durante un ano. Que tal estás? Non
podo falar publicamente do feito porque o preito está aberto e o xuízo está pendente. Pero podo dicir que estou aliviado. Quero agradecer publicamente ao avogado Carla Vall que o fixo posible. E tamén podo dicir o importante que é ter unha defensa que teña en conta a perspectiva de xénero, porque sen ela esta cuestión ía ser unha cuestión perdida desde o primeiro momento.
É castigado por falar de cousas íntimas. En que medida é importante que artistas, deportistas e outros personaxes públicos opinen sobre estes temas?
Sitúase todo arte. É máis, incluso quen non dá a súa opinión, desde o lugar máis colosal.
En marzo viu a luz a novela A anguía. Que atoparemos nel?
Unha carta de amor escrita a un home. E o corpo golpeado e violado dunha muller, pero tamén apreciado.
A anguía tamén estará presente na sala Nau da Universidade de Valencia. En que consiste? A
pintura é unha exposición que trata o mesmo tema da novela desde a plástica máis abstracta. Desde o escuro máis profundo, a malformación máis dolorosa, até o branco que desaparece na parede da sala, son 184 pezas.
Cando e como xorde o proxecto?
Traballei durante dous anos e medio. Pero A sede (Sede) e Roedores. Corpo de embarazada sen embrión xa empezara a latexar. Si este último foi un golpe sobre a mesa, é unha reflexión posterior ao golpe dA anguía.
Tes outro proxecto entre mans?
Estou a traballar na edición dos cadernos de viaxe que fixen entre 2018 e 2020, tan sinxelo como viaxar antes da orde de chegada ao supermercado contiguo. Doutra banda, empecei a estruturar o que será a miña segunda novela.
feminino “Para min todas as artes nacen do mesmo sitio, non entendo unha sen a outra, e si teñen algún obxectivo é iso mesmo: escribir, por exemplo, ofréceme a min o mesmo que gravar pinturas en que aguafuerte. A designación do mundo en feminino é un dos obxectivos máis importantes do meu traballo. Paréceme irnegociable”.
Este texto chega dous anos tarde, pero as calamidades de borrachos son así. Unha sorpresa sorprendente sucedeu en San Fermín Txikito: Coñecín a Maite Ciganda Azcarate, restauradora de arte e amiga dun amigo. Aquela noite contoume que estivera arranxando dúas figuras que se... [+]
O luns pola tarde xa tiña planificados dous documentais realizados en Euskal Herria. Non son especialmente afeccionado aos documentais, pero o Zinemaldia adoita ser unha boa oportunidade para deixar de lado os hábitos e as tradicións. Decidinme pola Réplica de Pello... [+]
