Cando e como decidiches vivir da arte?A pesar da
reflexión que me suscitou moitas dúbidas antes de decidir, sinto dalgunha maneira que tiña claro desde o principio. Non había outra alternativa… Di
que todas as artes nacen do mesmo sitio para satisfacer o mesmo obxectivo. Que buscas entre ti?
Entenderme, sen dúbida.
Dúbidas, por que?
Porque en casa a arte non se consideraba un oficio, era incompatible con “gañar seriamente a vida”. Era un bo estudante e a miña nai quería facer estudos de “proveito”, xa sabes, Medicamento, Arquitectura ou Dereito…
Que lugar tiña a arte na túa vida cando era pequeno?
Era fundamental, diría que ocupaban un lugar importante, case na súa totalidade. A lectura e os debuxos eran exercicios cotiáns. Iso si, os fins de semana sacáballes máis mollo. Recordo que utilizaba a lectura cando estaba alí onde non me interesaban, e a pintura e os debuxos facíanme sentir saturados.
Hai tres anos publicou Roedoras. Corpo de embarazada sen embrión (Roedores. Corpo da embarazada sen embriones). Un libro que rompe tabús a través da túa experiencia persoal e sóltase dun aborto espontáneo. Para
empezar quería cuestionar a maternidade e a nosa relación co corpo, que é o campo dunha loita que non ten nada que ver connosco e que nos empuxa a un lugar concreto e moi limitado. Doutra banda, como autor, quería atreverse a publicar un texto que non necesitaba imaxes para existir.
Di que ese traballo o creaches para todas as mulleres que sufriron en soidade experiencias similares a vostede. Até que punto é importante visibilizar a realidade da maternidade?
Sendo muller, é imprescindible saber que a maternidade non é un obxectivo innegociable. Ter isto claro é fundamental.
Cres que a maternidade é unha imposición social? Por que?
Si, creo que así é. O chileno Diamela Eltit explícao perfectamente. El di no seu libro Contra os fillos (Fillos contra os fillos) que a trampa de preguntas que escoitamos desde que somos pequenos déixanos marxe para pouco movemento: “Cantos fillos queres ter?”. E é que a través desta pregunta o noso cerebro rexeita directamente a posibilidade de non ter fillos. Máis tarde, imos sentindo e vemos como a sociedade mira o receo e a pena coa cara ás mulleres que non son nais, coma se fosen mulleres con erros.
O aborto está tan esquecido que, a diferenza doutras perdas, non hai palabras para describir á nai do neno perdido.
Si non me equivoco, Rebecca Solnite di que o patriarcado non actúa con torpeza, senón con mala intención. Detrás da ausencia desa palabra hai unha clara intención perverso.
Vostede falou claramente de violacións máis aló do aborto. O pasado mes de outubro fixeches público o ataque sufrido durante un ano. Que tal estás? Non
podo falar publicamente do feito porque o preito está aberto e o xuízo está pendente. Pero podo dicir que estou aliviado. Quero agradecer publicamente ao avogado Carla Vall que o fixo posible. E tamén podo dicir o importante que é ter unha defensa que teña en conta a perspectiva de xénero, porque sen ela esta cuestión ía ser unha cuestión perdida desde o primeiro momento.
É castigado por falar de cousas íntimas. En que medida é importante que artistas, deportistas e outros personaxes públicos opinen sobre estes temas?
Sitúase todo arte. É máis, incluso quen non dá a súa opinión, desde o lugar máis colosal.
En marzo viu a luz a novela A anguía. Que atoparemos nel?
Unha carta de amor escrita a un home. E o corpo golpeado e violado dunha muller, pero tamén apreciado.
A anguía tamén estará presente na sala Nau da Universidade de Valencia. En que consiste? A
pintura é unha exposición que trata o mesmo tema da novela desde a plástica máis abstracta. Desde o escuro máis profundo, a malformación máis dolorosa, até o branco que desaparece na parede da sala, son 184 pezas.
Cando e como xorde o proxecto?
Traballei durante dous anos e medio. Pero A sede (Sede) e Roedores. Corpo de embarazada sen embrión xa empezara a latexar. Si este último foi un golpe sobre a mesa, é unha reflexión posterior ao golpe dA anguía.
Tes outro proxecto entre mans?
Estou a traballar na edición dos cadernos de viaxe que fixen entre 2018 e 2020, tan sinxelo como viaxar antes da orde de chegada ao supermercado contiguo. Doutra banda, empecei a estruturar o que será a miña segunda novela.
Eskultura grekoerromatarrek bere garaian zuten itxurak ez du zerikusirik gaurkoarekin. Erabilitako materiala ez zuten bistan uzten. Orain badakigu kolore biziz margotzen zituztela eta jantziak eta apaingarriak ere eransten zizkietela. Bada, Cecilie Brøns Harvard... [+]
Este texto chega dous anos tarde, pero as calamidades de borrachos son así. Unha sorpresa sorprendente sucedeu en San Fermín Txikito: Coñecín a Maite Ciganda Azcarate, restauradora de arte e amiga dun amigo. Aquela noite contoume que estivera arranxando dúas figuras que se... [+]
O luns pola tarde xa tiña planificados dous documentais realizados en Euskal Herria. Non son especialmente afeccionado aos documentais, pero o Zinemaldia adoita ser unha boa oportunidade para deixar de lado os hábitos e as tradicións. Decidinme pola Réplica de Pello... [+]
