Tratamos de resumir as claves da nosa visión nun artigo de hai oito anos (Gara, 16-06-2013), e hoxe mantémolas, pero nesta ocasión cremos que queremos falar dun tema que leva a moitas persoas, mesmo a quen queren transformar radicalmente a realidade, a malencauzar o debate, porque ao abordar o tema da Policía parece que esquecen esa necesidade de cambiar de raíz, e basean o debate en posibles modelos de Policías. Joseba Alvarez resumíao perfectamente hai pouco neste mesmo medio (ARGIA, 08-03-2021): “O problema non é a Policía, o problema é o sistema. Neste sistema non hai outro modelo de Policía.”

Non é unha cuestión lenta: si abordamos os posibles modelos policiais, aínda que sexa indirectamente, recoñecemos a necesidade inevitable da policía. E isto non nos ocorre cando falamos de militares, aínda que os militares e a policía sexan dúas caras da mesma moeda: o monopolio da “violencia legal” contra os pobos, fóra das fronteiras, nas nosas rúas e prazas. E en torno ao monopolio desta “violencia legal” abórdanse algunhas das cuestións básicas deste falso debate sobre os modelos policiais: quen, para que e contra quen foi creado pola Policía, e logo desenvolver o aparello. Quen, para que e contra quen lles deu ese monopolio da violencia? Como, quen e desde que parámetros ideolóxicos e organizativos fórmanse para levar a cabo esta violencia? Quen arma e proporciona todo tipo de recursos represivos e métodos de control? Por que se dotou aos policías de rango de mando? Quen coida dos intereses policiais e dos abusos cometidos en segredo?... Esta é a situación na que, a pesar da aparente e os xogos de palabras, goberna quen goberna. En palabras de Amadeu Recasens, ex director da Escola de Policía de Cataluña, o aparello policial “é un dos instrumentos de control das clases principais nun momento determinado (sempre baseado en razóns económicas, históricas, sociais…). E con iso impoñen o seu poder económico e a súa forma de gobernar á colectividade dependente da súa área de poder.”

Polo demais, como sinalabamos hai oito anos, mantemos o noso: obviamente, existen outras posibilidades para abordar a seguridade. Pero non desde a seguridade cidadá, que é a base de todas as policías, senón desde a seguridade humana (e dentro dela a saúde integral, o respecto e conservación da natureza, os recursos básicos para unha vida digna, a non discriminación por razón de sexo, raza, ideoloxía ou crenza…). Cada vez son máis as experiencias actuais que apoian outras formas de traballar a seguridade das poboacións en iniciativas xurdidas do auzolan (especialmente nalgunhas comunidades indíxenas de América Latina, nas que tamén temos moito que aprender! ), dando respostas imaxinativas e sensatas á violencia sexista, ao acoso de intereses económicos especulativos e espoliador ou a cuestións tan graves como a delincuencia mafiosa organizada. Iso si, eses son as aprendizaxes e os debates que hai que abordar para reforzar a aposta da Policía pola abolición.

Desde hai décadas, o cancionero popular tamén respondeu a estas preguntas a través de cancións como Forzas de Seguridade de Vómito ou Era un home dA Polla. A mesma resposta deuse durante anos coa lema ACAB (All Cops Are Bastards) en paredes, camisetas, pegatas e carteis. Agora o Concello de Vitoria-Gasteiz quere criminalizar por dicir o obvio nunha adaptación local (All Pitufos Are Bastard): Todos os policías, incluso os pitufos, son zarzas ou bastartas –eutsi, Todos somos Gargamel–, porque a propia Real Academia Española da Lingua (RAE) defínea como: “Quen se haxa dexenerado ou abandonado da orixe ou natureza”. Neste caso desde o pobo. Convén non esquecelo, porque con estas respostas xa saberemos o que se pode esperar de calquera Policía, independentemente do modelo e da clase social dos que o compoñen, que votan.