Os primeiros Xogos modernos foron un éxito, xa que até entón nunca houbo tanta participación internacional, e a partir de entón, cada catro anos, abriron o camiño para repetir a iniciativa, salvo excepcións: a guerra deixaría os xogos en tres ocasións, en 1916, 1940 e 1944, e a pandemia atrasou os de 2020.

Anos antes, en 1890, Pierre de Coubertin (1863-1937), principal impulsor da iniciativa, manifestou a súa preocupación polo perigo do mundo do deporte: “O espírito mercantilista ameaza ao deporte”, advertiu. “A paixón por gañar aliméntase a miúdo de algo que non é a mera ambición da honra. Se non queremos que o deporte chegue a decaer e volva morrer, temos que limpalo”. Con este claro espírito deportivo creou o Comité Olímpico de Nazort no Congreso de París de 1894 e entón decidiuse organizar os Xogos Olímpicos.

Era lóxico que os xogos se celebrasen en Atenas, porque os xogos da Antigüedad tiñan a súa orixe aí. Pero en Grecia, na década de 1890, a situación económica era precaria e o ambiente político era confuso. En 1894, Stephanos Skouloudiss, do comité organizador, cuestionou si Grecia era capaz de asumir un evento deste tipo e declarou que os orzamentos do barón de Coubertin quedaron curtos; Coubertin prevía que os xogos custarían ao redor dun millón de dracmas e Skouloudiss advertiu que habería que triplicar a cantidade. Finalmente, os xogos de 1896 custaron 3.740.000 drásticos.

Coubertin emprendeu inmediatamente unha campaña para manter vivo o movemento olímpico e conseguiu que o príncipe grego Constantino (1868-1923) deslizásese con el, tras ser nomeado presidente da comisión organizadora. E puxo á súa disposición a solución dos problemas de financiamento, xa que as contas monetarias suporían ensuciar o puro espírito deportivo proclamado uns anos antes. A maior carga tivérona os cidadáns gregos en plena crise económica: na primeira convocatoria aos gregos o príncipe reuniu 330.000 dracmas, noutros 400.000 selos postais, 200.000 máis en cartóns de axuda… George Averoff, un home de negocios, doou case un millón de dracmas para renovar o estadio de Panathinai, a cambio dunha estatua que aínda está exposta no exterior e de certos privilexios e beneficios que non están ao descuberto.

Os Xogos Olímpicos serían a miúdo exemplos de desmesura e corrupción, a partir de aí, por encima dos bárbaros e destrutivos da maquinaria mercantilista erakusleiho.Ero da xigantesca industria deportiva.