Miúda cuadrilla de vándalos!” e “Como se uniron os demos?”, pensarían moitos, polo menos eu, cando coñeceron este proxecto. O tempo aperta moitas cousas, hai cousas que se reciclan e que non se poden reciclar ou se ocultan. Vivimos tempos estraños, mesmo antes do COVID-19 de ditxos, e nada é o que antes era: hai demasiada tergiversación, moitas etiquetas, todo é sofisticado, nos angustia porque se queiman colectores, nada é extremo, ninguén escribe postais, moitos mozos queren ser ertzainas e ninguén se equivoca antes da sobremesa. Ante esta situación hai unha tentación de seguir a onda, ou de quedar na cantina de area. Pois mira! Este catro sobreviventes atopáronse á beira da barra.

Nesta postdemia, ao final, o cuarteto vitoriano ha gravado o disco e lanzouno con valentía –coñecéndoos, como non?–. Son cans vellos, cada un deles da súa nai, pero que lles uniu? Probablemente pasan pola nostalxia, a modernidade e o que hai que facer.

Joseba Baleztenak curou, gravado e producido o que tiñan entre mans e sorprendeume. Sen artificios, con credibilidade, con supostas poucas matizacións, sorprenden ao oínte a través da reflexión e a ironía: The last human on earth ten trázaa do parto do primeiro disco de Fiachras. Ema é ao mesmo tempo unha baqueta-ganberro-arty-popular con groove adhesivo. Pola contra , Shoot ten a cadencia de Anari e a delicada acidez da perda de Tom Waits en Vitoria. Tomamos 72 litros de Sen chumbo e á volta de Almería pasamos por News Orleans para coller o Txuma étnico e o Tom blues tolo nun autostop. Na carpa Karan o cal está vestida de elegante elegancia instrumental para calquera día. A pílula do luns vai da intriga ao ambiente jamaicano. No remolino, a carga é moi especial e rica: urbana, nocturna, misteriosa, cunha elegante carga garage-noisy. Rock and roll con carga de Espuela Lou Reeden e Stones. Por último, Vitoria-Gasteiz rules funky, boogaloo e, sobre todo, unha merecida trufa á cidade das glorietas.